امام موسى بن جعفر عليهما السلام‏

منابع مقاله:

کتاب:1-تفسير و شرح صحيفه سجاديه جلد یک 

2 - اهل بيت عليهم السلام عرشيان فرش نشين   

نوشته: حضرت آیت الله حسین انصاریان

درباره حضرت امام موسى بن جعفر عليه السلام روايت شده كه او عابدترين، دانشمندترين، سخاوتمندترين و گرامى ترين انسان در زمان خود به شمار مى رفت. هميشه نمازهاى مستحبى شبانه را مى خواند و آن را به نماز صبح وصل مى كرد سپس تا طلوع آفتاب مشغول تعقيبات مى شد، آنگاه پيشانى به سجده مى گذاشت و تا هنگام ظهر سر بر نمى داشت و همواره در سجده چنين دعا مى كرد:

اللّهُمَّ إنّى أسْألُكَ الرّاحَةَ عِنْدَ الْمَوْتِ، والْعَفْوَ عِنْدَ الْحِسابِ

. خدايا! من از تو راحتى به هنگام مرگ و بخشش به هنگام حساب را درخواست مى كنم.

و از دعاهاى آن حضرت اين بود:

عَظُمَ الذَّنْبُ مِنْ عَبْدِكَ، فَلْيَحْسُنِ الْعَفْوُ مِنْ عِنْدِكَ

. گناه از بنده ات بزرگ شد پس گذشت از طرف تو نيكوست.

چنان از بيم خدا مى گريست كه محاسن مباركش از اشك ديده اش، تر مى شد. از همه مردم بيشتر به خانواده و خويشانش رسيدگى مى كرد.

شب ها با زنبيل هايى كه محتوى سكه هاى دينار و درهم و آرد و خرما بود به سراغ نيازمندان مدينه مى رفت و به آنان عطا مى كرد در حالى نيازمندان نمى فهميدند چه كسى به آنان كمك مى كند «1»!

آن بزرگوار سال هاى زيادى در زندان حاكمان ستمگر عباسى بود تا سرانجام شهيد شد. بسيارى از زندانيان از عبادت هاى او تحت تأثير قرار مى گرفتند و گاه از كارهاى خويش توبه مى كردند. حضرت در طول سال هاى زندان هر روز پس از طلوع آفتاب تا وقت زوال ظهر به سجده بود.

نوشته اند هرگاه هارون به بام زندان مى رفت جامه اى مى ديد كه در گوشه اى از زندان افتاده است؛ روزى از ربيع زندانبان پرسيد:

ما ذَاكَ الثَّوْبُ الَّذى أراهُ كُلَّ يَوْمٍ فى ذلِكَ الْمَوْضِعِ؟

اى ربيع! آن جامه اى كه همه روزه در آنجا مى بينم چيست؟

ربيع پاسخ داد:

ما ذَاكَ بِثَوْبٍ، وَإنَّما هُوَ مُوسَى بْنُ جَعْفَرٍ، لَهُ كُلَّ يَوْمٍ سَجْدَةٌ بَعْدَ طُلُوعِ الشَّمْسِ إلى وَقْتِ الزَّوالِ «2»!!

آن جامه نيست، موسى بن جعفر است كه هر روز پس از طلوع تا زوال در سجده است!!

خرج كردن وقت در كلام امام موسى بن جعفر عليه السلام

حضرت موسى بن جعفر عليهما السلام جهت و راه خرج عمر را در روايتى بسيار پر قيمت اينچنين بيان مى دارند:

اجْتَهِدُوا فى أنْ يَكُونَ زَمانُكُمْ أرْبَعَ ساعاتٍ:

ساعَةٍ لِمُناجاةِ اللَّهِ، وَساعَةٍ لِأمْرِ الْمَعاشِ، وَساعَةٍ لِمُعاشَرَةِ الْإخْوانِ وَالثِّقاتِ الَّذينَ يُعَرِّفُونَكُمْ عُيُوبَكُمْ وَيُخْلِصُونَ لَكُمْ فِى الْباطِنِ، وَساعَةٍ تَخْلُونَ فيها لِلَذّاتِكُمْ فى غَيْرِ مُحَرَّمٍ. «3»

بكوشيد كه زمان و وقت شما چهار ساعت شود:

1- ساعتى براى عبادت و مناجات با محبوب.

2- ساعتى براى تحصيل معاش و ادره امور زندگى مادّى.

3- ساعتى براى معاشرت با برادران ايمانى و آن چهره هاى الهى و مطمئنّى كه عيوب شما را به شما معرّفى مى كنند و خلوص باطن به شما مى دهند.

4- و ساعتى براى لذّات و خوشى هايى كه از نظر شرع مطّهر حرام نيست.

ابن يمين، شاعر دانشمند، در اين مقال گويد:

(ابن يمين)

پی نوشت ها:

______________________________

(1)- الارشاد، مفيد: 2/ 231؛ كشف الغمة: 2/ 228؛ بحار الأنوار: 48/ 101، باب 5، حديث 5.

(2)- عيون اخبار الرضا: 1/ 95، باب 7، حديث 14؛ بحار الأنوار: 48/ 220، باب 9، حديث 24.

(3)- تحف العقول: 409؛ بحار الأنوار: 75/ 321، باب 25.