واى از روزى كه مهلت خدا نسبت به اهل فسق و فجور و حرمت شكنان پايان پذيرد و نوبت عذاب رسد، آن روز براى ستم پيشگان و اهل گناه روز بسيار سختى است، تمام درهاى نجات و راه هاى فرار بسته مى شود و قدرت اهل گناه به صفر مى رسد، و از طرف هيچ كس يارى نمى شوند و خود هم نمى توانند خود را يارى دهند.
امر و فرمان تكوينى خدا بر عذاب لج بازان و متكبران و حرمت شكنان فرا رسيد.
فَقُلْنا لَهُمْ كُونُوا قِرَدَةً خاسِئِينَ
فاء در قلنا كه فاء تفريع است و فرمان كُونُوا دلالت بر سرعت فوق العاده انجام فعل و تأثير آن حرمت شكنى در ظهور اين امر و تحقيق متعلق آن است، تجاوز به حريم مقدس شعار دين آنان را زمينه داد تا به فرمان تكوينى حق به شكل بوزينگان مطرود و خوار درآمدند.
اين دگرگونى صورت انسانى به صورت حيوانى كه امرى ظاهرى بود نه باطنى چنان كه از صريح آيه شريفه استفاده مى شود، نتيجه تراكم ملكات حيوانى و استوارى آن در نفوس يهود پيمان شكن بود كه به امر تكوينى حق در ظاهر آنان نمايان شد و شكل واقعى بوزينه آن حيوان مسخره و مقلد را گرفتند.
مفسرانى كه به تاويل آيه دست انداخته اند و مى گويند باطن آنان مسخ شد، يا جمله را تعبيرى براى سرزنش و اهانت احتمال داده اند با آيه شريفه هيچ تناسبى ندارد، علاوه بر اينكه مسخ باطن يا عنوان سرزنش اهانت مايه عبرت نمى باشد.
مايه عبرت آن واقعيتى است كه با چشم قابل مشاهده و سبب ترس انسان از افتادن در حادثه و جريانى مانند آن است.
آرى بنى اسرائيل حيله گر و بازى كننده با قوانين الهى، و مقلدان هوا و هوس به ظاهر صورت و جسم به شكل بوزينه درآمدند و ايجاد اين دگرگونى بر قدرت بى نهايتى كه هر لحظه در عرصه گاه هستى ميلياردها دگرگونى به وجود مى آورد بسيار بسيار آسان است.
تربيت هاى مادى و غير دينى و شعائر قومى و ملى نمى تواند ملّتى را برپا دارد، اين ملّت چون شعائر و نواميس دين را رها كنند، وحدت و قدرت و معنويات خود را يكسره مى بازند و چون بوزينگان ملعبه و تقليدچى ديگران مى گردند و ديگر در سرنوشت خود تأثيرى ندارند و از صحنه زندگى رانده مى شوند» كُونُوا قِرَدَةً خاسِئِينَ .
روح البيان مى گويد: اين بلا و خسارت پاداش كسى است كه قدرشناس احسان نباشد، و آن كه احسان منعم را با كفران نعمت هايش پاسخ دهد از عرصه عزت وصال به ذلت هجران و ممنوع شدن از فيوضات منعم درآيد.
عقوبت امت هاى گذشته به عذاب خسف و مسخ بر اجسادشان بود و عقوبت و كيفر گناهان اين امت بر قلوب آنان است، و عقوبت قلوب از عقوبت نفوس سخت تر و شديدتر است.
وَ نُقَلِّبُ أَفْئِدَتَهُمْ وَ أَبْصارَهُمْ:
و دلها و ديدگانشان را كه وسيله فهم و بصيرت است به كيفر گناهانشان وارونه و دگرگون مى كنيم تا از اتصال به حقايق محروم شوند و از آلوده شدن به هر گناهى احساس ندامت نكنند، و به توبه و انابه باز نگردند!!
آرى كسى كه در خدمت حضرت ربّ ادب نورزد، و در اثناء سلوك قدم از جاده حق بيرون گذارد، و با قدم احترام و حرمت به بساط قرب در نيايد مستوجب حرمان از فيوضات، و جلب كننده ى خسارات، و مبتلاى به عقوبات مولا مى شود.
علامت مسخ قلب افتادن در انواع محرمات و غلطيدن در انواع معاصى، و آلوده شدن به گناهان گوناگون است.
خوك با ولع و حرص نجاسات و لاشه هاى گنديده را مى خورد، صاحب قلب مسخ شده هم با حرص و ولع سراغ انواع گناهان و خوردن محرمات از قبيل رشوه و غصب و مشروبات الكلى و ... مى رود.
نشانه مسخ قلب سه چيز است: شيرينى طاعت و عبادت را در نمى يابد، از معصيت ترس و هراس ندارد، و از مرگ ديگران و حادثه ها عبرت نمى گيرد.
منبع : پایگاه عرفان
