ايشان عالمى مجتهد بود كه در نجف درس خوانده بود و درس هاى مرحوم آيت اللّه آخوند خراسانى، ملا محمد كاظم يزدى و چهره هاى برجسته ديگر را ديده بود. اين عده از علما به هيچ وجه حاضر نبودند به كسى اجازه اجتهاد بدهند، مگر اين كه شرايطش را به واقع مى داشت، ولى به مرحوم مدرس اجازه اجتهاد داده بودند. مقام علمى ايشان به حدى بود كه اگر به دستور مراجع تقليد آن روزگار از نجف بيرون نيامده بود يا زمانى كه در اصفهان بود، به تهران نيامده بود، قطعا از مراجع مسلم شيعه مى شد، اما علماى بزرك بر ايشان تكليف كردند كه در شوراى نگهبانى كه در مجلس شوراى ملى آن زمان به زحمت مرحوم آيت اللّه حاج شيخ فضل اللّه نورى تاسيس شده بود شركت كند. ايشان اصرار زيادى داشت كه در كنار مجلس، بايد پنج مجتهد واجد شرايط حضور داشته باشد تا اگر وكلاى مجلس بى دينى كردند و خواستند قانونى بر ضد قرآن و اسلام در مجلس تصويب كنند، اين پنج مجتهد آن قانون را باطل اعلام كنند. البته، اين شورا يكى دو دوره بيشتر در مجلس نبود و فراماسون ها و غرب زده ها و خودفروخته هاى به انگليس آن پنج مجتهد را از مجلس شوراى ملى آن زمان حذف كردند و بعد از آن هر قانونى را كه خواستند به نفع انگليس و روس و آمريكا و عليه دين خدا تصويب كردند. اوج اين بى قانونى و بد دينى نيز متعلق به زمان رضا خان و پسرش بود. در زمان ما هم اگر مى بينيد عده اى با اصل وجود شوراى نگهبان مخالفت مى كنند بر همين اساس است. عقل كامل مى فهمد كه اين حملات و مخالفت ها مربوط به شيطان است. قرآن مى فرمايد:
«بل يريد الانسان ليفجر أمامه».
انسان مى خواهد [با دست وپازدن در شك و ترديد] فرارويش را [از اعتقاد به قيامت كه بازدارنده اى قوى است ] باز كند تا براى ارتكاب هر گناهى آزاد باشد.
آرى، انسان دوست دارد در گناه مداومت داشته باشد و هر كارى دلش خواست انجام دهد. براى همين نه از قرآن، نه نبوت، نه امامت، نه فقه، نه فقيه، و نه هيچ چيز ديگرى خشنود نمى شود. اين نشانه كامل نبودن عقل است.
منبع : پایگاه عرفان
