ويژگى ديگر مؤمن صبر فوق العاده اوست. امير المؤمنين در ذكر صفات اهل ايمان نمى فرمايد كه مؤمن صابر است. ايشان مى توانست مؤمن را صابر بخواند، اما امير المؤمنين، عليه السلام، صفت صبر را براى مؤمن با صيغه مبالغه به كار مى برد و او را صبور معرفى مى كند. صابر به كسى مى گويند كه صبر مى كند، اما صبور به كسى اطلاق مى شود كه صبر پيشه هميشگى اوست و چنين صفتى در وجود او برجسته است.
مؤمن صبور است و در حوادث تلخ و شيرين زندگى نهايت صبر و استقامت را از خود نشان مى دهد. مفهوم چنين سخنى اين است كه او در فرازونشيب هاى زندگى، خود را در حريم حق نگاه مى دارد. اگر جريان ها و حوادث زندگى شيرين و بر وفق مراد او باشد، سرمست نمى شود و اگر آن حوادث به كام او بسيار تلخ باشد، به پستى ميل نمى كند. او، در همه حال، عبد خدا باقى مى ماند. مؤمن انسانى ضعيف و كم ظرفيت نيست كه يك حادثه شيرين هوش از سر وى بربايد، اختلال روانى پيدا كند و به قول حضرت سيد الشهداء، عليه السلام، دچار «بطر» [2] و مستى شود. او اين قدر كم جنبه و كوچك نيست كه حادثه اى سخت در او تأثير منفى بگذارند؛ به طورى كه دربرابر آن ها گردن كج كند، ذليل و پست شود و ضعف نشان دهد.
مؤمن كسى است كه ايوب وار، ابراهيم وار، و حسين وار با حادثه روبه رو مى شود. او در حريم خدا مى ماند و بيرون نمى رود، چون بيرون از حريم خدا فقط حريم شيطان و نفس اماره قرار دارد.
منبع : پایگاه عرفان
