خداوند در آيه 46 سوره سبأ مى فرمايد:
«قل إنما أعظكم بواحدة أن تقوموا للّه مثنى و فرادى ثم تتفكروا ما بصاحبكم من جنة إن هو إلا نذير لكم بين يدى عذاب شديد».
بگو: من شما را فقط به يك حقيقت اندرز مى دهم و آن اين كه دو دو و يك يك براى خدا قيام كنيد، سپس بينديشيد درباره رفيقتان محمّد كه هيچ گونه جنونى ندارد. او براى شما از عذاب سختى كه پيش روست جز بيم دهنده اى نيست.
خدا به همه بندگانش توصيه مى كند كه از سستى و بى حركتى و معطل بودن اعضا و جوارح ظاهرى و باطنى دست بردارند و براى او قيام كنند.
اين قيام به معنى برخاستن و بلند شدن از جاست و مراد از آن اين است كه انسان تمام موجوديت خود را فقط براى خدا به كار بگيرد؛ يعنى نيت كند، اراده كند، طرحش را بريزد، و آماده به كار گرفتن نعمت هاى خدا در راه او شود؛ چون هر نعمتى از نعمت هاى خدا كه به كار گرفته نشود چراغش خاموش مى شود و تباه مى گردد؛ مثلا، اگر عقل به كار گرفته نشود و بيكار بماند، مى ميرد. وجدان نيز اگر بيكار بماند، پوچ مى شود.
سرى هم كه عقل در آن جريان نداشته باشد در حكم دم حيوانات است و براى آن بدن هيچ فايده اى ندارد.
اما، پس از آن كه انسان همه موجوديت خويش را در دايره كار و كوشش و فعاليت براى خدا گرد آورد و آماده شد، بايد تفكر كند:
«ثم تتفكّروا».
انسان بايد فكر كند تا بتواند نعمت هاى بيرونى و درونى اش را، از نعمت بعثت انبياء الهى گرفته تا نعمت زبان و دست و گوش و شكم و شهوت و چشم و ....، همسو كرده و همه را در مسير معين و براى رسيدن به هدف معينى به جريان بيندازد تا بتواند خود را در راه حق قرار دهد و به خدا متصل سازد. قرآن مى فرمايد:
«قل إنما أنا بشر مثلكم يوحى إلى أنما إلهكم إله واحد فمن كان يرجو لقاء ربه فليعمل عملا صالحا و لا يشرك بعبادة ربه أحدا».
بگو: جز اين نيست كه من هم بشرى مانند شمايم كه به من وحى مى شود كه معبود شما فقط خداى يكتاست؛ پس كسى كه ديدار پاداش و مقام قرب پروردگارش را اميد دارد، بايد كارى شايسته انجام دهد و هيچ كس را در پرستش پروردگارش شريك نكند.
اين آيه به صراحت تكليف انسان را معين مى كند؛ يعنى هركس به راستى به خدا اعتاد دارد بايد خود را در راه حق قرار دهد و عمل صالح- كه همان به كارگيرى نعمت هاى خدا را راه حق است انجام دهد.
منبع : پایگاه عرفان
