وجود انسان امانت الهى است‏

مطلب دوم را مختصرتر و با تكيه بر اين دو بيت شعر عرض مى كنم.

 چون زمين به حق وصل است امين است و امين اضافه كننده هم هست. براى همين، يك دانه گندم كه به او مى دهى يا يك دانه سيب زمينى يا نخود يا پرتقال كه مى كارى، بعد از مدتى به جاى آن يك دانه پرتقال در هر سال، پنج هزار پرتقال مى دهد و آن دانه گندم را هفتصد برابر مى كند. تقلب و كلاهبردارى هم در كارش نيست. امين الهى است و تو هرچه در آن بكارى بى خيانت برداشت مى كنى.

حكما و عرفا مى گويند: شايسته است كسى كه از زمين آفريده شده، مانند زمين امين باشد و بگذارد آيات قرآن را در او بكارند تا اين وجود امين آيات الهى را به شجره طيبه اى تبديل كند كه:

«أصلها ثابت و فرعها فى السّماء تؤتى أكلها كلّ حين».

ريشه اش استوار و پابرجا و شاخه اش در آسمان است و ميوه اش را به اجازه پروردگارش در هر زمانى مى دهد.

يكى از مصاديق اين معنا و ماهيان اين دريا كه ابدا به خشكى رو نكرد و زمين بسيار امينى بود كه از گنج الهى به خوبى نگهدارى كرد خديجه كبرى ، سلام اللّه عليها، بود. عظمت اين بانو را از محصولش مى توان شناخت و فهميد كه اين ماهى در اين درياى وحدت و بحر «لا اله الا الله»، در اين درياى «لا حول و لا قوة الا باللّه» و «لا مؤثر فى الوجود الا اللّه» و «اياك نعبد و اياك نستعين» چگونه زيسته است. دانه اى كه در اين سرزمين كاشته شد، به فاطمه زهرا بدل شد و محصول آن حسن و حسين، عليهما السلام، گرديد. باغبان اين دو كشت نيز پيغمبر و على، عليهما السلام، بودند. ميوه هاى بعدى اين كشت حضرت زين العابدين تا امام عصر، عليهم السلام، بود. ميوه امام زمان هم يك جزئش حوزه هاى علميه شيعه از زمان مرحوم كلينى تاكنون است كه هزاران فقيه و اصولى و مفسر و عالم و مولد و نويسنده تحويل عالم داده است و اين رشد ادامه دارد تا روزى كه همين زمين پر از ميوه سالم شود.

«و لقد كتبنا فى الزّبور من بعد الذّكر أنّ الأرض يرثها عبادى الصلحون».

و همانا ما پس از تورات در زبور نوشتيم كه زمين را بندگان شايسته ما به ميراث مى برند.

همه اين بركات به حضرت خديجه باز مى گردد. او زمينى امين و پيغمبر باغبان آن بود و محصولش نيز «سيدة نساء العالمين، ام الائمة نقباء النجباء» شد. اين ماهى هرگز در خشكى پول نيفتاد، با اين كه خيلى پول در كنارش بود. در خشكى سران عرب نيفتاد و هر متكبر ثروتمندى در خانه اش را زد و حاضر شد با هر شرطى با او ازدواج كند قبول نكرد، چون مى گفت: اثر پاكى در چهره او نمى بينم. تا چهل سالگى حاضر به ازدواج نشد و قبل از پيغمبر اين زمين امين را به دست كسى نداد. اين كه گفته اند ايشان قبل از پيغمبر دوبار شوهر كرده دروغ است. اين ها را ديگران ساخته و به اين خانواده بسته اند. خديجه به چه كسى پيش از پيامبر شوهر كرد؟ به مشركان بت پرست؟ آن هم خانم عاقل فرزانه باكرامت باوقارى مثل او؟

ايشان با كسى ازدواج نكرد تا اين كه پيغمبر با كاروان تجارى او از مكه به شام رفت و با سود قابل توجهى بازگشت. آن گاه، خديجه از غلامش كه در اين سفر با پيامبر بود درباره ايشان پرسيد. گفت: خانم، هرچه ارزش در اين عالم هست در اين مرد جمع است. گفت: ازدواج كرده؟

گفت: نه. گفت: پس آن باغبانى كه بايد در سرزمين من ميوه خدا را بكارد اين است. برو پيش عمويش و بگو درست است كه من چهل سالم است، ولى از برادرزاده ات سؤال كن حاضر است با من ازدواج كند؟ ابو طالب سخن خديجه را به پيامبر رساند. پيغمبر با اين كه از طريق قلبش مى دانست خداوند از ازل او را براى ساختن فاطمه به وجود آورده، عادى برخودر كرد و گفت: عمو جان، اگر ميل دارد ازدواج كند، من حاضرم.

براى اثبات بزرگى اين زن همين بس كه او 14 سال قبل از پيغمبر از دنيا رفت، ولى پيامبر تا آخر عمر مى گفتند: دنيا كجا و خديجه كجا؟ مگر ديگر كسى مثل خديجه پيدا مى شود؟