اولين دستور امير المومنين اين است. در نتيجه، از امروز اگر قرآن مى خوانيم، مطلبى مى شنويم يا حادثه اى مى بينيم بايد انديشه كنيم تا قلب غافلمان بيدار شود.
مرحوم آيت اللّه العظمى شيخ محمد حسين كمپانى قدس سره درباره جايگاه دل شعر زيبايى دارد كه اين طور شروع مى شود:
|
تا بى خبرى ز ترانه دل |
هرگز نرسى به نشانه دل |
|
صداى دل صداى خداست. بنابراين، كسى كه كار بدى مى كند، مال مردم مى خورد، ارتباط با نامحرم برقرار مى كند، و در جواب كسى كه از او مى پرسد چرا اين كارها را مى كنى مى گويد: دلم مى خواهد! دروغ بسيار بزرگى مى گويد. او بايد بگويد شهوت مرا به اين كارها دعوت مى كند. دل انسان حرم خداست و يك صدا هم بيشتر ندارد و آن صداى خداست. امير المومنين در نهج البلاغه تصريح مى كند كه خدا تمام اعضا و جوارح را براى ما ساخته، به جز دل كه آن را براى خودش ساخته است؛ يعنى همان طور كه خداوند در جهان خانه كعبه را بيت اللّه قرار داده، در كشور وجود ما هم دل را خانه خود قرار داده است:
|
طواف خانه دل كن كه كعبه يك سنگ است |
كآن را خليل بنا كرد و اين را خداى خليل. |
|
وقتى دل اسير دست گناهان مى شود، ديگر آن صدا شنيده نمى شود، اما وقتى از زنجير گناهان آزاد مى شود، صداى خدا از آن به گوش مى رسد.
بسيارى از دوستان خدا اين نداى درونى را شنيده اند و به آن پاسخ گفته اند:
«ربنا اننا سمعنا مناديا ينادى للايمان أن آمنوا بربكم فآمنا ربنا فاغفر لنا ذنوبنا و كفر عنا سيئاتنا و توفنا مع الابرار».
پروردگارا، بى ترديد ما صداى ندادهنده اى را شنيديم كه مردم را به ايمان فرا مى خواند كه به پروردگارتان ايمان آوريد. پس ما ايمان آورديم.
پروردگارا، گناهان ما را بيامرز و بدى هايمان را از ما محو كن و ما را در زمره نيكوكاران بميران.
عده اى نيز نداهاى بيرونى را مى شنوند و به آن پاسخ مى دهند. از جمله، جناب حر بن يزيد رياحى.
منبع : پایگاه عرفان
