الف. راهيان دوزخ
قرآن كريم درباره اين موضوع آيات جالبى دارد. نخستين آيه اى كه بدان مى پردازيم آيه 179 سوره اعراف است:
«و لقد ذرأنا لجهنّم كثيرا من الجن و الإنس ...».
و مسلما بسيار از جنيان و آدميان را براى دوزخ آفريديم ...
چرا؟ دليلش چيست؟ زيرا:
«لهم قلوب لا يفقهون بها و لهم اعين لا يصرون بها و لهم ءاذان لا يسمعون بها اولئك كالأنعم بل هم اضلّ اولئك هم الغافلون».
آن ها را دل هايى است كه به وسيله آن (معارف الهى را) در نمى يابند و چشمانى است كه توسط آن (حقايق و نشانه هاى حق را) نمى بينند و گوش هايى است كه به وسيله آن (سخن خدا و پيغمبران را) نمى شنوند.
آنان مانند چارپايان بلكه گمراه ترند. اينانند كه بى خبر و غافل از معارف و آيات خدايند.
به عبارت ديگر، حسّ باطن در آنان تعطيل و چراغ باطن در ايشان خاموش است. در تاريكى زندگى مى كنند و راه مى روند و تاريكى هم عاقبتش سقوط و دوزخ است.
وقتى حس باطن به كار گرفته نشود، حواس ظاهر نيز دچار خطا در ديدن و شنيدن مى شوند و فتنه و فساد انسان را فرا مى گيرد، لذا در هيچ زمينه اى به كسى رحم نمى كند، حتى به خودش و خانواده اش. در آيه 28 سوره ابراهيم مى خوانيم:
«ألم تر إلى الّذين بدّلوا نعمت اللّه كفرا و احلّوا قومهم دار البوار».
آيا كسانى را كه شكر نعمت خدا را به كفران و ناسپاسى تبديل كردند و قوم خود را به سراى نابودى و هلاكت درآوردند نديدى؟
چنين كسى هم خودش را اهل جهنم مى كند و هم خانواده و خاندان و وابستگانش را. او چند امانت الهى را دور خود جمع كرده و چون خودش با حس هاى باطن كارى ندارد، اجازه نمى دهد آن ها هم كارى داشته باشند و اگر يكى شان هم بخواهد از او جدا شود، همه را وادار مى كند مسخره اش كنند تا از به كارگيرى حس باطن دست بردارد. در نهايت نيز، همه را با خود به جهنم مى برد و براى ابد به آتش مى كشاند.
اما موضوع به همين جا ختم نمى شود. آيه 68- 66 سوره مباركه احزاب مى گويد وقتى چهره همسر و فرزند و متعلقان اين فرد را در آتش جهنم از سويى به سويى مى گردانند، آنان به پروردگار مى گويند:
«يوم تقلّب وجوههم فى النّار يقولون يليتنا اطعنا اللّه و اطعنا الرّسولا. و قالوا ربّنا إنّا اطعنا سادتنا و كبراءنا فاضلّونا السبيلا».
اى كاش از خدا و پيامبر اطاعت كرده بوديم! و مى گويند: پروردگارا، همانا ما از فرمانروايان و بزرگانمان اطاعت كرديم و آنان گمراهمان كردند.
ما از بزرگان خود اطاعت كرديم و با تو و پيغمبران و قرآنت رابطه برقرار نكرديم و جهنمى شديم، اما تقاضايى از تو داريم:
«ربّنا ءاتهم ضعفين من العذاب»
پروردگارا، بهره آنان را از عذاب دوچندان كن.
عذاب كسانى كه ما را با خود به دوزخ كشيدند دو برابر كن.
«و العنهم لعنا كبيرا».
و كاملا از رحمتت دورشان ساز!
منبع : پایگاه عرفان
