«عطار» در منطق الطير مى گويد:
«مردى پس از گناه روى گناه و كثرت معصيت توفيق توبه يافت. پس از توبه بر اثر غلبه هواى نفس دچار معصيت شد، بار ديگر توبه كرد ولى توبه خود را شكست و گرفتار گناه شد تا جايى كه به عقوبت و جريمه و مكافات و كيفر بعضى از گناهانش مبتلا شد و به اين حقيقت آگاهى پيدا كرد كه عمرش را به بى حاصلى تباه كرده و نزديك به رحلت شده به خيال توبه افتاد، ولى از خجالت و شرمسارى روى توبه نداشت و چون دانه گندم روى تابه سرخ شده از آتش در سوز و گداز بود، تا وقت سحر از منادى غيبى شنيد:
اى گنهكار،
خداى مهربان مى فرمايد:
چون اول توبه كردى تو را بخشيدم، وقتى توبه شكستى در حالى كه مى توانستم از تو انتقام بگيرم مهلتت دادم تا توبه كردى و توبه ات را پذيرفتم تا بار سوم كه توبه شكستى و خود را در معصيت غرق كردى؛ اكنون اگر به خيال توبه هستى توبه كن كه توبه ات را مى پذيرم» .
منبع : پایگاه عرفان
