پاداش رسالت پيامبران

منابع مقاله:

کتاب   : تفسير حكيم جلد یک

نوشته : حضرت آیت الله حسین انصاریان

پاداش رسالت پيامبران فقط بر عهده حضرت رب است

پيامبران الهى با شوق و رغبتى بسيار براى اداى مسئوليت بسيار سنگين خود، كه همانا نجات مردم از كفر و شرك، و آراستن آنان به ايمان و عمل صالح بود، تا نثار جان خود قدم پيش نهادند و از تبليغ دين الهى در هيچ زمينه اى فرو گذار نكردند.

پاداش زحمات آنان، آن هم زحماتى طاقت فرسا در بيدار نمودن و هدايت كردن مردم، كه هر ساعت و هر روز با رنج ها و مشقت هاى فراوان همراه بود، به خاطر ارزش و عظمتى كه داشت، از عهده ملت هائى كه در ميانشان مبعوث به رسالت مى شدند برنمى آمد، مگر نه اين است كه اميرالمؤمنين (ع) فرمود:

«ان رسول الله قال لى يوم الخيبر: لان يهدى الله بك رجلا واحدا خير لك مما طلعت عليه الشمس:» «1»

پيامبر خدا روز خيبر به من گفت: اين كه خدا يك نفر را به وسيله تو هدايت كند، براى تو بهتر است از آنچه آفتاب بر او طلوع مى كند!

پيامبران ملت ها و امت هاى زمان خود، و بسيارى را پس از خود با امواج نورانى تعليماتشان كه عددشان بر كسى روشن نيست هدايت كردند، چه كسى جز مالك خزائن آسمان ها و زمين كه هزينه كردنش از خزائنش نمى كاهد مى تواند از عهده پاداش زحمات پيامبران برآيد.

آرى او كه مالك آسمان ها و زمين، و ملك ملكوت و غيب و شهود و همه هستى و اجزاء آن است، و همواره ايجاد و اختراع و گستردن آفرينش در دست قدرت اوست، و پهناى بهشت عنبر سرشتش پهناى آسمانها و زمين است و آنچه نعمت در اوست ابدى و كم شدنى نيست پاداش پيامبران را بهتر و بيش از زحمات آنان به آنان عنايت مى كند.

پيامبران به صراحت به ملت ها اعلام كردند كه ما هيچ اجر و پاداشى از شما نمى خواهيم زيرا شما را قدرت پاداش دادن به ما نيست، ارزش كار ما كه تبليغ دين و هدايت شماست از نظر عظمت و كيفيت در قله اى قرار دارد كه جز خدا كسى قدرت پاداش دادن به آن را ندارد، پس چشم ما به پاداش مالك و مربى جهانها و جهانيان است.

نوح و هود و صالح و لوط و شعيب چنان كه در سوره شعراء آيات 109- 127- 145- 164- 180 مطرح است به ملت هاى خود گفتند:

وَ ما أَسْئَلُكُمْ عَلَيْهِ مِنْ أَجْرٍ إِنْ أَجْرِيَ إِلَّا عَلى رَبِّ الْعالَمِينَ:*

من از شما «در برابر زحماتى كه براى ابلاغ رسالتم متحمل شدم» هيچ پاداشى درخواست نمى كنم، پاداش من فقط برعهده مالك و مربى جهانها و جهانيان است.

جادوگران زمان موسى با اژدها شدن عصا آگاه به ربوبيت شدند.

فرعون كه براى شكست دادن موسى به جادوگران پر قدرت خود دلگرم بود به آنان گفت:

حيله و نيرنگتان را گرد آوريد، آنگاه صف كشيده بيائيد كه مسلماً امروز كسى كامياب و پيروز است كه برترى بر موسى و هارون داشته باشد.

ساحران وقتى به ميدان معهود قدم گذاشتند گفتند: اى موسى يا تو عصايت را مى افكنى، يا ما نخستين كسى باشيم كه ابزار و وسايل خود را مى افكند؟

موسى گفت: بلكه شما بيفكنيد، پس وقتى افكندند ناگهان ريسمان ها و چوبدستى هايشان بر اثر جادويشان در خيال چنان وانمود شد كه با سرعت به راه افتادند.

موسى در دلش ترسى احساس كرد، به او گفتيم مترس كه بى ترديد تو در همه امورت برترى.

آنچه را در دست دارى بيفكن تا همه ساخته هايشان را ببلعد، يقيناً آنچه را ساخته اند واقعيت ندارد فقط نيرنگ جادوگراست، و جادوگر هر جا درآيد پيروز نمى شود.

چون عصايش را انداخت و ساخته هاى جادوگران را بلعيد، جادوگران از عظمت كار دريافتند كه اين كار امرى است كه فقط به اراده مالك و خالق و مدبر هستى صورت گرفته، و از عهده هيچ بشرى برنمى آيد، و ربطى به سحر و جادو هم ندارد، و اگر موسى در ارتباط با مالك و مربى آفرينش نبود، اين واقعه يقيناً صورت نمى گرفت، بر اساس اين دريافت صحيح نسبت به ربوبيت حضرت حق بود كه سجده كنان به رو در افتادند و گفتند:

ما به رب هارون و موسى از روى صدق و يقين ايمان آورديم. «2»

دشمن هم به ربوبيت حضرت او آگاه است.

خداى مهربان نسبت به خطرهائى كه متوجه فكر و انديشه، و اعمال و اخلاق و به ويژه قلب انسان است به انسان در بسيارى از آيات قرآن هشدار مى دهد، و كانون همه آن خطرات را شيطان دانسته و او را به عنوان دشمن آشتيناپذير او معرفى مى كند.

إِنَّ الشَّيْطانَ كانَ لِلْإِنْسانِ عَدُوًّا مُبِيناً: «3»

بى ترديد شيطان همواره براى انسان دشمنى آشكار است.

او پس از اين كه در ارتباط با امتناع از سجده بر آدم از مقام معنوى اش سقوط كرد، و از پيشگاه حضرت حق طرد شد. و به لعنت ابدى گرفتار گشت با توجه به يقينى كه به ربوبيت حضرت حق داشت و مى دانست كه تنها مالك هستى و مدبّر شئون موجودات، و متصرف در زمان و مكان و چيره بر همه امور وجود مقدس اوست با توسل به ربوبيت و مالكيت آن ذات اقدس، درخواست مهلت زنده ماندن تا روز قيامت را از درگاه رب العزّه نمود.

قالَ رَبِّ فَأَنْظِرْنِي إِلى يَوْمِ يُبْعَثُونَ قالَ فَإِنَّكَ مِنَ الْمُنْظَرِينَ إِلى يَوْمِ الْوَقْتِ الْمَعْلُومِ: «4»

شيطان گفت اى مالك و سرور من، مرا تا روزى كه همگان برانگيخته مى شوند مهلت ده، خدا گفت: تو از مهلت يافتگانى تا روز آن زمان معين.

پی نوشت ها:

______________________________

(1)- شرح نهج البلاغه ابن ابى الحديد ج 4، 13.

(2)- ترجمه و توضيح آيات 64 تا 70 سوره طه.

(3)- اسراء، 53.

 (4)- حجر، 36- 38.