حبط اعمال آلودگان باطنى
تهران، مسجد امير رمضان 1383
ظاهر و باطن
الحمدلله رب العالمين و صلّى الله على جميع الانبياء والمرسلين و صلّ على محمد و آله الطاهرين.
كسانى كه در حد لازم، از پاكىِ باطن و ظاهر برخوردار هستند، به تعبير قرآن كريم «وَالْبَلَدُ الطَّيّبُ» «1» سرزمين پاك هستند، همه كوشش هاى مثبت و فعاليت هاى انسانى و الهى آنها، چه در اين عالم و چه در عالم ديگر، به نتيجه خواهد رسيد.
هم چنين بر عكس اين ها، مردمى كه در حد خودشان از پاكى ظاهر و باطن بر خوردار نيستند، آلودگى اعتقادى و فكرى دارند، كه قرآن مجيد در اين باره مى فرمايد: اعمالشان هم بر اساس همان آلودگى ها، انحرافى است، گرچه اعمال ظاهرى آنها برابر با احكام خدا باشد؛ حج بجا آورند، نماز بخوانند، روزه بگيرند، پولى را انفاق كنند. ولى در آن عالم كوشش و فعاليت آنها بى ثمر خواهد ماند.
پروردگار در قرآن مجيد گاهى از وضع عملى آنان به «أُوْلئِكَ حَبِطَتْ أَعْملُهُمْ» «2» تعبير مى فرمايد. اين ها كوشش ها و فعاليت هايى كه دارند، گرچه در زمينه خير باشد ولى تباه و نابود مى شود.
گاهى قرآن مجيد به «هَبَآءً مَّنثُورًا» «3» تعبير مى كند؛ مانند گرد و غبارى كه در هوا پراكنده مى شود و محو مى گردد.
______________________________
(1)- اعراف (7): 58؛ و زمين پاك است كه گياهش به اذن پروردگارش بيرون مى آيد.
(2)- توبه (9): 17؛ اينانند كه اعمالشان تباه و بى اثر است و در آتش جاودانه اند.
(3)- فرقان (25): 23؛ پس همه آنها را غبارى پراكنده مى سازيم.
تعمير مسجد الحرام و آلوده باطنان
كسانى كه داراى باطن آلوده بودند، يك بار تصميم گرفتند كه مسجد الحرام را نوسازى كنند. مسجدى در عالم، به ارزش مسجد الحرام نيست. براى نوسازى كردن مسجد الحرام بايد پول سنگينى را خرج مى كردند. خود اين هزينه كردن، ظاهرش مثبت است، اما پروردگار عالم در قرآن مجيد فرمود: «مَا كَانَ لِلْمُشْرِكِينَ أَن يَعْمُرُوا مَسجِدَ اللَّهِ» «1» شايسته و سزاوار نيست كه چهره هاى شناخته شده مشركان مكه، مسجد الحرام را نوسازى كنند. چرا شايسته نيست؟ «شهِدِينَ عَلَى أَنفُسِهِم بِالْكُفْرِ» اگر هيچ كس هم كه در اين عالم آگاه و شاهد نباشد، خودشان آگاه هستند كه باطنِ آلوده اى دارند.
يك وقت شخصى آلوده است، ولى خودش جاهل به آلوده بودن باطنش است.
بعد كه بيدار مى شود، مى گويد: نمى دانستم كه اين نيت و فكر، بد و شيطانى بوده است. نمى دانستم اين اعتقادى كه به خدا داشتم، اعتقاد درستى نبوده است. اين انسان كه ندانسته عملى را مرتكب شده و نمى دانسته كه حرام است و حالا بيدار شده است، يقيناً به رحمت پروردگار نزديك تر است، تا انسانى كه هم باطن و هم ظاهر آلوده دارد و به اين آلودگى هم آگاه است.
پروردگار در اين آيه مى فرمايد: اين ها آلودگانِ آگاه هستند، يعنى مى دانند كه اين اعتقادى كه دارند، بر اساس دليل، برهان، عقل، منطق نيست. اكثر مردم اين مقدار را توجه دارند.
روزه خوارى رئيس شهربانىِ هارون الرشيد
در روايت است كه شخصى به خدمت حضرت رضا عليه السلام رسيد و گفت:
يابن رسول اللّه! من رييس شهربانى زمان هارون را در شهر بغداد، در ماه رمضان، در
______________________________
(1)- توبه (9): 17؛ و مشركان در حالى كه بر ضد خود به كفر [و انكار حقايق ] گواهى مى دهند، صلاحيت آباد كردن مساجد خدا را ندارند.
حال سلامت كامل، ديدم كه هنگام ظهر غذا مى خورد. به او گفتم: تو كه معذور نيستى، پس چرا روزه ات را مى خورى؟ جواب داد: من به دستور هارون، در يك شب، شصت نفر از سن شانزده، هفده ساله تا هشتاد ساله، از بچه هاى فاطمه عليها السلام را اعدام كردم. آخرين نفر كه پيرمردى با محاسن سفيد بود، با گريه به من گفت: برو كه خدا تو را نيامرزد. ما شصت نفر را فقط به جرم اين كه بچه هاى فاطمه عليها السلام هستند؛ كشتيم. من مى دانستم كه آن كار بسيار زشت است و اين ها بى گناه كشته مى شوند، اما اين كار را كردم، حالا مى خواهى خدا مرا بيامرزد؟ «1»
آلوده آگاه، مورد غضب و لعن خدا
آلوده آگاه، ناپاك عالِم، از رحمت خدا خيلى دور است. ما در زيارت حضرت سيد الشهداء عليه السلام مى خوانيم:
«لَعَنَ اللّهُ امّةً اسْرَجَتْ وَ الْجَمَتْ وَ تَنَقَّبَتْ لِقِتالِكَ» «2»
آيا در اين زيارت، جاهل را لعنت مى كنيم؟ جاهل را نبايد لعنت كرد، بايد بيدارش كرد. وظيفه ما نسبت به جاهل نا آگاه و كسى كه به موارد منفى و مثبت حالات و اعمال خود آگاهى ندارد، بيدار كردن است. ما حق نداريم كه جاهل گمراه را لعنت كنيم، چون از اين كار منع شده ايم.
اما مى بينيد كه در اين قطعه از زيارت، ائمه عليهم السلام چهار طايفه را لعنت كرده اند.
بعضى از اين چهار طايفه هم هيچ كدام مسلح نشده اند و شايد به كربلا هم نيامده اند، اما مى گوييم: خدا لعنت كند كسانى را كه براى ارتش ابن زياد، زين اسب ساختند و اسبهاى آنها را لجام زدند. خدا لعنت كند آنهايى را كه درهاى مغازه ها را بستند، به خانه آمدند و با زن و بچه هايشان خداحافظى كردند كه به كربلا بيايند، اما نيامدند و در جاى ديگر دارد:
«الّلهُمَّ الْعَنِ الْعِصابَةَ الّتى جاهَدَتِ الْحُسَينَ وَ شايَعَتْ وَ بايَعَتْ وَ تابَعَتْ عَلَى قَتْلِهِ» «3»
يعنى كسانى كه آنها را مشايعت و همراهى كردند، هر چند خودشان در جنگ، شركت مستقيم نداشتند و كسانى كه با آنها
______________________________
(1)- بحار الأنوار: 48/ 176، باب 7، حديث 20؛ «عُبَيْدِ اللَّهِ الْبَزَّازِ النَّيْسَابُورِيِّ وَ كَانَ مُسِنّاً قَالَ كَانَ بَيْنِي وَ بَيْنَ حُمَيْدِ بْنِ قَحْطَبَةَ الطَّائِيِّ الطُّوسِيِ مُعَامَلَةٌ فَرَحَلْتُ إِلَيْهِ فِي بَعْضِ الْأَيَّامِ فَبَلَغَهُ خَبَرُ قُدُومِي فَاسْتَحْضَرَنِي لِلْوَقْتِ وَ عَلَيَّ ثِيَابُ السَّفَرِ لَمْ أُغَيِّرْهَا وَ ذَلِكَ فِي شَهْرِ رَمَضَانَ وَقْتِ صَلَاةِ الظُّهْرِ فَلَمَّا دَخَلْتُ إِلَيْهِ رَأَيْتُهُ فِي بَيْتٍ يَجْرِي فِيهِ الْمَاءُ فَسَلَّمْتُ عَلَيْهِ وَ جَلَسْتُ فَأُتِيَ بِطَسْتٍ وَ إِبْرِيقٍ فَغَسَلَ يَدَيْهِ ثُمَّ أَمَرَنِي فَغَسَلْتُ يَدَيَّ وَ أُحْضِرَتِ الْمَائِدَةُ وَذَهَبَ عَنِّي أَنِّي صَائِمٌ وَ أَنِّي فِي شَهْرِ رَمَضَانَ ثُمَّ ذَكَرْتُ فَأَمْسَكْتُ يَدِي فَقَالَ لِي حُمَيْدٌ مَا لَكَ لَاتَأْكُلُ فَقُلْتُ أَيُّهَا الْأَمِيرُ هَذَا شَهْرُ رَمَضَانَ وَ لَسْتُ بِمَرِيضٍ وَ لَابِي عِلَّةٌ تُوجِبُ الْإِفْطَاروَ لَعَلَّ الْأَمِيرَ لَهُ عُذْرٌ فِي ذَلِكَ أَوْ عِلَّةٌ تُوجِبُ الْإِفْطَارَ فَقَالَ مَا بِي عِلَّةٌ تُوجِبُ الْإِفْطَارَ وَ إِنِّي لَصَحِيحُ الْبَدَنِ ثُمَّ دَمَعَتْ عَيْنَاهُ وَ بَكَى فَقُلْتُ لَهُ بَعْدَ مَا فَرَغَ مِنْ طَعَامِهِ مَا يُبْكِيكَ أَيُّهَا الْأَمِيرُ فَقَالَ أَنْفَذَ إِلَيَّ هَارُونُ الرَّشِيدُ وَقْتَ كَوْنِهِ بِطُوسَ فِي بَعْضِ اللَّيْلِ أَنْ أَجِبْ فَلَمَّا دَخَلْتُ عَلَيْهِ رَأَيْتُ بَيْنَ يَدَيْهِ شَمْعَةً تَتَّقِدُ وَ سَيْفاً أُحْضِرَ مَسْلُولًا وَ بَيْنَ يَدَيْهِ خَادِمٌ وَاقِفٌ فَلَمَّا قُمْتُ بَيْنَ يَدَيْهِ رَفَعَ رَأْسَهُ إِلَيَّ فَقَالَ كَيْفَ طَاعَتُكَ لِأَمِيرِ الْمُؤْمِنِينَ فَقُلْتُ بِالنَّفْسِ وَ الْمَالِ فَأَطْرَقَ ثُمَّ أَذِنَ لِي فِي الِانْصِرَافِ فَلَمْ أَلْبَثْ فِي مَنْزِلِي حَتَّى عَادَ الرَّسُولُ إِلَيَّ وَ قَالَ أَجِبْ أَمِيرَ الْمُؤْمِنِينَ فَقُلْتُ فِي نَفْسِي إِنَّا لِلَّهِ أَخَافُ أَنْ يَكُونَ قَدْ عَزَمَ عَلَى قَتْلِي وَ إِنَّهُ لَمَّا رَآنِي اسْتَحْيَا مِنِّي فَعُدْتُ إِلَى بَيْنِ يَدَيْهِ فَرَفَعَ رَأْسَهُ إِلَيَّ فَقَالَ كَيْفَ طَاعَتُكَ لِأَمِيرِ الْمُؤْمِنِينَ فَقُلْتُ بِالنَّفْسِ وَ الْمَالِ وَ الْأَهْلِ وَ الْوَلَدِ فَتَبَسَّمَ ضَاحِكاً ثُمَّ أَذِنَ لِي فِي الِانْصِرَافِ فَلَمَّا دَخَلْتُ مَنْزِلِي لَمْ أَلْبَثْ أَنْ عَادَ الرَّسُولُ إِلَيَّ فَقَالَ أَجِبْ أَمِيرَ الْمُؤْمِنِينَ فَحَضَرْتُ بَيْنَ يَدَيْهِ وَ هُوَ عَلَى حَالِهِ فَرَفَعَ رَأْسَهُ إِلَيَّ فَقَالَ كَيْفَ طَاعَتُكَ لِأَمِيرِ الْمُؤْمِنِينَ فَقُلْتُ بِالنَّفْسِ وَ الْمَالِ وَ الْأَهْلِ وَ الْوَلَدِ وَ الدِّينِ فَضَحِكَ ثُمَّ قَالَ لِي خُذْ هَذَا السَّيْفَ وَ امْتَثِلْ مَا يَأْمُرُكَ بِهِ هَذَا الْخَادِمُ قَالَ فَتَنَاوَلَ الْخَادِمُ السَّيْفَ وَ نَاوَلَنِيهِ وَ جَاءَ بِي إِلَى بَيْتٍ بَابُهُ مُغْلَقٌ فَفَتَحَهُ فَإِذَا فِيهِ بِئْرٌ فِي وَسَطِهِ وَ ثَلَاثَةُ بُيُوتٍ أَبْوَابُهَا مُغْلَقَةٌ فَفَتَحَ بَابَ بَيْتٍ مِنْهَا فَإِذَا فِيهِ عِشْرُونَ نَفْساً عَلَيْهِمُ الشُّعُورُ وَ الذَّوَائِبُ شُيُوخٌ وَ كُهُولٌ وَ شُبَّانٌ مُقَيَّدُونَ فَقَالَ لِي إِنَّ أَمِيرَ الْمُؤْمِنِينَ يَأْمُرُكَ بِقَتْلِ هَؤُلَاءِ وَ كَانُوا كُلُّهُمْ عَلَوِيَّةً مِنْ وُلْدِ عَلِيٍّ وَ فَاطِمَةَ عليه السلام فَجَعَلَ يُخْرِجُ إِلَيَّ وَاحِداً بَعْدَ وَاحِدٍ فَأَضْرِبُ عُنُقَهُ حَتَّى أَتَيْتُ عَلَى آخِرِهِمْ ثُمَّ رَمَى بِأَجْسَادِهِمْ وَ رُءُوسِهِمْ فِي تِلْكَ الْبِئْرِ ثُمَّ فَتَحَ بَابَ بَيْتٍ آخَرَ فَإِذَا فِيهِ أَيْضاً عِشْرُونَ نَفْساً مِنَ الْعَلَوِيَّةِ مِنْ وُلْدِ عَلِيٍّ وَ فَاطِمَةَ عليه السلام مُقَيَّدُونَ فَقَالَ لِي إِنَّ أَمِيرَ الْمُؤْمِنِينَ يَأْمُرُكَ بِقَتْلِ هَؤُلَاءِ فَجَعَلَ يُخْرِجُ إِلَيَّ وَاحِداً بَعْدَ وَاحِدٍ فَأَضْرِبُ عُنُقَهُ وَ يَرْمِي بِهِ فِي تِلْكَ الْبِئْرِ حَتَّى أَتَيْتُ عَلَى آخِرِهِمْ ثُمَّ فَتَحَ بَابَ الْبَيْتِ الثَّالِثِ فَإِذَا فِيهِ مِثْلُهُمْ عِشْرُونَ نَفْساً مِنْ وُلْدِ عَلِيٍّ وَ فَاطِمَةَ مُقَيَّدُونَ عَلَيْهِمُ الشُّعُورُ وَ الذَّوَائِبُ فَقَالَ لِي إِنَّ أَمِيرَ الْمُؤْمِنِينَ يَأْمُرُكَ أَنْ تَقْتُلَ هَؤُلَاءِ أَيْضاً فَجَعَلَ يُخْرِجُ إِلَيَّ وَاحِداً بَعْدَ وَاحِدٍ فَأَضْرِبُ عُنُقَهُ فَيَرْمِي بِهِ فِي تِلْكَ الْبِئْرِ حَتَّى أَتَيْتُ عَلَى تِسْعَ عَشْرَةَ نَفْساً مِنْهُمْ وَ بَقِيَ شَيْخٌ مِنْهُمْ عَلَيْهِ شَعْرٌ فَقَالَ لِي تَبّاً لَكَ يَا مَشُومُ أَيُّ عُذْرٍ لَكَ يَوْمَ الْقِيَامَةِ إِذَا قَدِمْتَ عَلَى جَدِّنَا رَسُولِ اللَّهِ صلى الله عليه و آله وَ قَدْ قَتَلْتَ مِنْ أَوْلَادِهِ سِتِّينَ نَفْساً قَدْ وَلَدَهُمْ عَلِيٌّ وَ فَاطِمَةُ عليه السلام فَارْتَعَشَتْ يَدِي وَ ارْتَعَدَتْ فَرَائِصِي فَنَظَرَ إِلَيَّ الْخَادِمُ مُغْضَباً وَ زَبَرَنِي فَأَتَيْتُ عَلَى ذَلِكَ الشَّيْخِ أَيْضاً فَقَتَلْتُهُ وَ رَمَى بِهِ فِي تِلْكَ الْبِئْرِ فَإِذَا كَانَ فِعْلِي هَذَا وَ قَدْ قَتَلْتُ سِتِّينَ نَفْساً مِنْ وُلْدِ رَسُولِ اللَّهِ صلى الله عليه و آله فَمَا يَنْفَعُنِي صَوْمِي وَ صَلَاتِي وَ أَنَا لَاأَشُكُّ أَنِّي مُخَلَّدٌ فِي النَّارِ».
بحار الأنوار: 48/ 322، (خاتمه)؛ «كان حميد بن قحطبة واليا على طوس من قبل هارون فبنى في سناباد بنيانا و محلا لنفسه متى خرج إلى الصيد نزل فيه و حميد هذا هو الذي قتل في ليلة واحدة ستين سيدا من ذرية الرسول بأمر هارون الرشيد».
(2)- بحار الأنوار: 98/ 294، باب 24، حديث 2؛ مصباح المتهجد: 774.
(3)- بحار الأنوار: 98/ 295، باب 24، حديث 2؛ مصباح المتهجد: 776.
بيعت كردند و آنهايى كه در اين راه از آنها تبعيت كردند، همگى را خدا لعنت كند و تبعيت آنها هم به اين بوده است كه اگر در كربلا بودند، در لشگر يزيد قرار مى گرفتند، حتى اگر در آن زمان زندگى نكرده و نمى كنند، يعنى اگر در زمان ما هم، كسى فقط راضى به كشته شدن ابى عبدالله عليه السلام باشد، جزء همين لعنت شدگان است.
آگاهى آلودگان به آلودگى عمل خويش
خدا آگاهانِ آلوده را لعنت كند. اين مسأله در قرآن مجيد و روايات ما، يك مسأله محورى است، چون عقيده قرآن مجيد بر اين است كه اكثر آلودگان و بدكردارانِ جهان، آگاه بودند، نه جاهل. محال است حكيمى چون پروردگار، جاهل را تا زمانى كه در جهل است، محاكمه كند.
خدا در قرآن مجيد مى فرمايد: «إِلَّا خَلَا فِيهَا نَذِيرٌ» «1» ما هيچ امتى را در قيامت عذاب نمى كنيم، مگر اين كه براى آنها هشدار دهنده بفرستيم. ممكن است اين هشدار دهنده، پيغمبر، امام معصوم، قرآن، عالم ربانى، مؤمن كامل، عاقل پخته و يا عقل خودش باشد. اين حرف پروردگار حكيم است: ما احدى را به خاطر آلودگى هاى باطن و آلودگى هاى ظاهرش عذاب نمى كنيم، مگر هشدار دهنده اى بفرستيم كه او را بيدار و بينا كند.
در فرهنگ الهى، فقط جاهلِ قاصر معذور است. اين در دين ما يك حقيقت بسيار زنده است. شما احكام حج را نگاه كنيد؛ گاهى زائر، نا آگاه عملى را انجام مى دهد كه خلاف مناسك حج است. در اين مورد همه فقها فتوا مى دهند كه حج او باطل نيست، چون جاهل قاصر است و جاهل مقصر نيست.
قرآن مى گويد: اغلب ناپاكان، بد كردارانِ عالم و كسانى كه خباثت باطن داشتند، از آگاهان بوده اند، ولى علت مخالفتشان با خدا، انبياء عليهم السلام و مردم مؤمن، لجبازى، كبر، غرور، خودبينى و منيّت آنها بوده است.
______________________________
(1)- فاطر (35): 24؛ و هيچ امتى نبوده مگر آنكه در ميان آنان بيم دهنده اى گذاشته است.
اتمام حجت بالغه پروردگار
قرآن مجيد مى فرمايد: «فَلِلَّهِ الْحُجَّةُ الْبلِغَةُ» «1» حجت پروردگار بر شما بندگان، حجت رسايى است، يعنى خدا در قيامت، محال است كه كسى را بدون دليل محاكمه كند و خارج از قانونِ حكمت به كسى تلنگرى بزند. كسانى كه فرداى قيامت جريمه مى شوند و به جهنم مى روند، آلودگان آگاه هستند.
بخشى از سوره قصص مربوط به قارون، ثروتمند معروف زمان موسى بن عمران عليه السلام است. جالب اين است كه اين ثروتمند، مال حرام در مالش نبوده است.
يعنى دزد، رباخور و رشوه پذير نبود، بلكه تجارت و خريد و فروش داشت. خدا درهاى رحمتش را به روى او باز كرده بود و او از راه مشروع، ثروت سنگينى اندوخته بود. قرآن كريم به سنگينى ثروتش هم اشاره مى كند كه پهلوانانى در استخدام او بودند كه فقط مأمور نقل و انتقال كليدهاى انبارهاى او بودند.
موسى بن عمران عليه السلام به اين ثروتمند مى گفت: زكات و صدقه بده، انفاق كن، به فقرا و مستمندان كمك كن. از اينجا معلوم مى شود كه پول هاى او حلال بوده است، چون از حرام كه نمى شود انفاق كرد، بلكه بايد به صاحبش برگرداند. از لحن قرآن معلوم مى شود، ثروت او، ثروت پاكى بوده و قارون هم ثروتمند آگاه بوده است، به چند دليل؟ يك دليل اين كه از ابتداى نبوتِ موسى بن عمران عليه السلام، حرف هاى موسى را مى شنيد. اين آگاهى است. دليل ديگر هم اين كه از ابتداى نزول تورات، آيات تورات را مى خواند. و دليل ديگر هم اين كه در روايات ما آمده است كه ايشان، بيست و پنج سال رييس هيأت مذهبى بوده است. او در آن برنامه، هم هيأت را اداره مى كرده و هم خودش تورات را به مردم درس مى داده است.
يك وقت تعجب نكنيد، خدا مى گويد: در قيامت چهار رييس هيأت را پس
______________________________
(1)- انعام (6): 149؛ بگو: دليل و برهان رسا [كه قابل ردّ، ايراد، شك و ترديد نيست ] مخصوص خداست.
گردنى بزنيد و آنها را در دوزخ بياندازيد كه يكى از آنها قارون است. بيست و پنج سال مدير جلسه مذهبى بوده است. مردم در خانه اش جمع مى شدند و او تورات را درس مى داده است.
ولى در كنار ثروتش، نه به حرف موسى گوش داد و نه به آيات تورات گردن نهاد. قرآن مجيد مى گويد: بعد از اين كه خدا، موسى عليه السلام و مؤمنان به او گفتند و حجت بر او تمام شد و او نپذيرفت، ما به زمين دستور داديم كه اين نا پاكِ آگاه، خودش و خانه اش را فرو ببرد.
بخشش گناهانِ آلوده جاهل
اما كسى به يك عالم ربانى مراجعه مى كند و مى گويد: من بيست سال مشروب مى خوردم، اما نمى دانستم حرام است، يعنى در موقعيتى نبودم كه بفهمم. مثلًا در يك خانواده اى بزرگ شده بودم كه بين من و واقعيات حجاب بود و هيچ چيز را به من نگفتند. دوستان و اقوامى هم كه داشتم، مثل خودم بودند. سؤال من اين است كه آيا اين مشروب هايى كه خوردم، عيبى داشته است؟
عالم دينى به او مى گويد: عيب كه داشته، اما چون شما نمى دانستى و به حرمت آن جاهل بودى، خدا بخاطر اين گناه مؤاخذه ات نمى كند.
مى گويد: شما مى گويى كه من چه كار كنم؟ عالم به او مى گويد: من كه از خودم حرفى ندارم. خدا مى گويد:
«إِنَّمَا الْخَمْرُ وَالْمَيْسِرُ وَالْأَنصَابُ وَالْأَزْلمُ رِجْسٌ مّنْ عَمَلِ الشَّيْطنِ فَاجْتَنِبُوهُ» «1» «فَاجْتَنِبُوهُ» نهى تحريمى است. خدا مى گويد: هر مست كننده اى بر تو حرام است.
______________________________
(1)- مائده (5): 90؛ اى اهل ايمان! جز اين نيست كه همه مايعات مست كننده و قمار و بت هايى كه [براى پرستش ] نصب شده وپاره چوب هايى كه به آن تفأل زده مى شود، پليد و از كارهاى شيطان است؛ پس از آنها دورى كنيد تا رستگار شويد.
اين مشروب خور هم مى گويد: من اگر از اول مى دانستم، نمى خوردم و راست هم مى گويد. همان جا مشروب خورى او آمرزيده مى شود، حرف هم ندارد. خدا سند به او داده است. «1» يا مى گويد: من با نامحرم هم ارتباط داشته ام و در طول اين سى سال گذشته، روابط نامشروع داشته ام، اما به خدا نمى دانستم و تازه فهميده ام. آمدم كه بپرسم.
عالم دينى به او مى گويد: شرعاً اشكال دارد. قرآن فرموده:
«وَ لَاتَقْرَبُوا الزّنَى إِنَّهُ كَانَ فحِشَةً وَسَآءَ سَبِيلًا» «2»
وقتى اين آيه را براى او توضيح مى دهد، بر سر خودش مى زند، فرياد مى كشد، مى گويد: به خود خدا قسم، اگر مى دانستم، اصلًا به نامحرم نگاه هم نمى كردم. آن پشيمانى و ندامت او باعث بخشيدن گناه او مى شود، چون جاهل و ناآگاه بوده است. «3»
ادامه دارد. . .
منبع : پایگاه عرفان
