عبداللّه مسعود از نبى اكرم صلى الله عليه و آله نقل مى‌كند كه:
قرآن مجيد سفره احسان خداست كه جميع بندگان را به آن دعوت نموده، پس از خوان نعمت او بهره‌مند شويد و هر چند توانيد فايده آن را فرا گيريد، چه آن ريسمانى است محكم كه هر كه دست در آن زند، هرگز از رحمت واسعه او محروم نشود و نورى است روشن كه گمراهان را به سر منزل مقصود رساند و شفايى است به غايت سودمند كه دردمندان و مستمندان جاهل از دارالشفاى معرفت آن عارف مى‌شوند و كانى است كه هر كس تابع آن مى‌شود به مرتبه ارجمند مى‌رسد، پس تلاوت آن نماييد تا حضرتش به هر حرفى از آن ده حسنه در ديوان حسنات شما بنويسد، نمى‌گويم كه «الم» ده حسنه دارد، بلكه الف را ده حسنه و لام را ده حسنه و ميم را نيز ده حسنه است .
آرى، اين است قرآن و اين است شرايط قرائت قرآن و اين است بزرگى و عظمت قارى قرآن!
انسان در ارتباط به قرآن داراى قلب سليم، اخلاق حسنه و عمل صالح مى‌شود و از خزى دنيا و عذاب آخرت رهايى مى‌يابد.
انسان در ارتباط به قرآن، انسانى شايسته، فردى با فضيلت، موجودى نورانى و حقيقت محض مى‌شود.
اكنون كه در شرح اين حديث، به عظمت قرآن و قارى آن آگاه شديد و به شرايط قرائت واقف گشتيد، لازم است بدانيد كه بايد در نماز خود به نحو واجب قسمتى از قرآن كريم را تحت عنوان حمد و سوره قرائت نماييد، بر شماست كه هنگام قرائت حمد و سوره داراى موضعى خالى از كشش‌هاى مادى و بدنى فارغ و قلبى خاشع باشيد و ترتيل در قرائت و انديشه در آيات سوره مباركه حمد و هر سوره‌اى كه بعد از حمد مى‌خوانيد نصب العين خود قرار دهيد و لحظه‌اى از لحظات، غافل از واقعيت‌هاى قرآن در نماز نباشيد كه غافل محروم از رحمت و مطرود از درگاه است.
در اين زمينه لازم است به توضيح سوره مباركه حمد اشاره رود، تا نمازگزاران عزيز به دورنماى حقايقى از اين سوره واقف شوند و توجه داشته باشند كه در مقابل چه كسى ايستاده و براى چه ايستاده و چه مى‌خوانند و چه مى‌خواهند.
برگرفته از کتاب عرفان اسلامی استاد انصاریان
منبع : پایگاه عرفان
