اين يك نوع خورشيد است. به قدرى نقش اين خورشيد مهم است كه پروردگار مهربان عالم در قرآن مجيد به دو صورت از اين خورشيد ياد كرده است؛ يكى به صورت خبر از وجود خورشيد كه چه جايگاهى در اين عالم دارد و يكى نيز سوگند به خورشيد و گستردگى روشنايى و نور آن. قسم خورنده شخص پروردگار است؛ يعنى بايد ديد اين مسأله از چه جايگاه عظيمى برخوردار است كه پروردگار عالم به نور و حرارت گسترده خورشيد سوگند ياد مى كند.
خداوند متعال در سوره مباركه نحل مى فرمايد:
«وَ سَخَّرَ لَكُمُ اللَّيْلَ وَ النَّهارَ»
كه خود اين ليل و نهار در ارتباط با خورشيد است. عمق مطلب در لام «لَكُمُ» است، يعنى همه محور اين آيه، يك «لام» است.
«وَ سَخَّرَ لَكُمُ اللَّيْلَ وَ النَّهارَ وَ الشَّمْسَ وَ الْقَمَرَ وَ النُّجُومُ مُسَخَّراتٌ بِأَمْرِهِ إِنَّ فِي ذلِكَ لَآياتٍ لِقَوْمٍ يَعْقِلُونَ»
اولًا روى حرف با آنهايى است كه حرف را مى فهمند؛ يعنى با نفهم ها كار ندارد.
آنها ارزش اين را ندارند كه خدا با آنها حرف بزند. شما كه مى فهميد ارزش داريد كه مورد خطاب قرار مى گيريد.
اين «لام» يعنى من به نفع همه شما قرار دادم؛ يعنى چقدر شما را دوست داشته ام كه قبل از اين كه شما را به عالم بياورم، تمام وسايل زندگى شما را آماده كرده ام. اگر بناى:
«إِنِّي جاعِلٌ فِي الْأَرْضِ خَلِيفَةً»
را نداشتم، زمين را نمى آفريدم. براى اين كه ميلياردها سيّاره در اين عالم بود و من بى توجّهى- معنوى- به آنها ندارم. اگر توجّهى به زمين دارم، به خاطر شما انسان ها است.
ارزش مكان به مكين
كعبه چقدر عظمت دارد؟ قبله ميلياردها انسان نمازگزار است. فرمود:
«بَيْتِيَ» خانه ام. به قدرى عظمت دارد كه آن در دل مسجد الحرام و در حرم قرار داده است. حرم قطعه اى از مكه از شمال و جنوب و شرق و غرب، با فاصله هاى مختلف است.
چقدر براى حرم ارزش قائل است كه اگر محرِم، علف خشك حرم را بخواهد بكند، حرام است. چقدر حرم مهم است كه اگر درختى سايه شاخه اش در حرم باشد و كبوترى روى اين درخت باشد و محرم دست تكان بدهد و كبوتر فرار كند، مرتكب حرام شده است.
ولى در قرآن مجيد فرموده است:
«لا أُقْسِمُ بِهذَا الْبَلَدِ»
قسم به اين شهر، به اين حرم و مسجد الحرام، به اين بيت، اما نه به طور مستقل:
«وَ أَنْتَ حِلٌّ بِهذَا الْبَلَدِ»
به خاطر گل جمال تو اى حبيبم كه در اين شهر هستى، به اين شهر قسم مى خورم. اگر تو نباشى، نمى خواهم كعبه، مسجد الحرام و حرم باشد. اين عظمت انسان است.
من اگر به زمين نگاه مى كنم، به خاطر تو نگاه مى كنم. من اگر خورشيد را خلق
كردم، براى شماست و اگر قمر، روز، شب و ستارگان را در عالم بالا قرار دادم، براى شما زمين نشينان است. بودن اين ها به خاطر تو است والا اين ها لياقت بالانشينى را ندارند. اين معناى «لَكُمُ» در آيه است.
منبع : پايگاه عرفان
