گفتم: پس از پيغمبرزادگان هستى؟ گفت: نه، گفتم: امام زاده اى؟ گفت: نه، من سيد نيستم. گفتم: پس چه كسى هستى كه اين مزد را به تو داده اند؟ گفت: من اهل كاشان هستم. هفتاد و هشت سال عمر كردم، گفتم: شغل تو چه بود؟ گفت: قصابى. گفتم: كسى كه با كارد و ساطور و گوشت خورد كردن سر كار داشته اى، به نظر نمى آيد كه اين باغ و كاخ را به تو بدهند، مگر چه كار كردى كه اين پاداش را به تو دادند؟ گفت: دو كار كه هرگز سخت نيست: اول، هر چه نماز واجب داشتم، اول وقت خواندم و درست هم خواندم، چون اول وقت، يعنى اهمّيت دادن به عبادت و نماز. من رفيقى دارم كه پير است، خصلتى دارد، نماز صبح را به جماعت مى خواند و هيچ وقت هم نماز جماعت را ترك نمى كند. اگر در اتوبوس باشد، نزديك اذان، در هر ايستگاهى كه باشد، يا در هر ترافيكى، پياده مى شود و به هر مسجدى كه نزديك تر است، مى رود و نماز جماعت را آنجا مى خواند. نماز جماعت را هرگز ترك نكرده است و خصلت مهمى كه دارد اين است كه در كاسبى و درآمد خود هرگز نشده است كه به انحراف بزند. خريد و فروش سالم، پاك و حلال دارد.
اين قصاب به ملا احمد گفت: خصلت من در دنيا اين بود كه وقتى مؤذن «الله اكبر» مى گفت، من نيز «تكبيرة الاحرام» نماز خودم را مى گفتم؛ يعنى تا اين حد به نماز اول وقت اهميت مى دادم.
اهتمام اهل خدا به نماز اول وقت
در سبزوار منبر مى رفتم، از روى منبر يكى از علماى بسيار باتقوا و محترم قم را ديدم كه آمد در انتهاى جمعيت نشست. من خيلى به او ارادت داشتم. يعنى هر وقت به قم مى رفتم، ايشان در محله قديم قم نماز مى خواند، من مى رفتم پشت سر ايشان اقتدا مى كردم. از اول تكبيرة الاحرام تا سلام در نمازش از ترس خدا مى لرزيد، ناله مى كرد و اشك مى ريخت. اهل چنين نمازى بود. ديدم در انتهاى جمعيت نشسته است. در فكرم بود كه وقتى منبر تمام شد، زود بروم، طورى او را ببينم و به او بگويم: تو كجا و سبزوار كجا؟ و او را نگهدارم. منبر تمام شد، جمعيت آمدند برود، من هم نمى خواستم كه در ميان جمعيت اسم او را ببرم، چون راضى نبود. الحمدلله ديدم كه وقتى كمى خلوت شد، جلو آمد.
منبع : مرکز علمی تحقیقاتی دارالعرفان الشیعی
