حرمت اشتغال به عيوب ديگران

  انسان ها از نظر قوت و ضعف روحى و علمى و عقلى و ايمانى به دسته هاى مختلفى تقسيم مى شوند . از مقام عصمت كه مقام با عظمت انبيا و امامان عليهم السلام و تعدادى بسيار كم از اوليا مثل قمر بنى هاشم و زينب كبرى كه بگذريم ، بقيه انسان ها در معرض گناه و لغزش هستند . گاهى علت گناه ضعف اراده و گاهى ضعف عقل و گاهى ضعف علم و گاهى ضعف ايمان است .
اگر گناه در حدى است كه خود گناهكار در ميدان جامعه براى خويش آبرو نگذاشته و خود باعث كشف سر خود شده و گناهش علنى و براى تربيت مردم موجودى مضر است ، بايد با او مبارزه كرد و نحوه مبارزه با او در كتب اسلامى ما آمده است .
اگر گناهكار ، انسانى است مؤمن و به خصوص آبرومند و در ميان مردم و اهل محل و اهل مسجد و اقوام داراى اعتبار است و همه او را به نيكى مى شناسند و به نيكى مى ستايند و اتفاقا كسى از گناه پنهانى او با خبر شد و گناه او از قبيل توطئه بر عليه مسلمانان و كشور اسلامى نبود ، بلكه گناهش گناه بين خود و خدا بود ، پرده درى نسبت به او از بزرگ ترين محرمات الهى است و اين پرده درى را قرآن مجيد شديدا نهى فرموده و به مسلمانان دستور اكيد مى دهد كه عيب و لغزش و گناه برادر مسلمانت را بپوشان و نسبت به او از پرده درى بپرهيز و از فاش كردن سر او و عيب او و خطاى او برحذر باش ؛ قرآن و روايات ستر عيب و كتمان سر مسلمان را عبادت دانسته و هركس عيب مسلمانى را بپوشد در پيشگاه خداى بزرگ از اجر بزرگ بهره مند خواهد شد .
همه ما مسلمانان و مؤمنان بر اساس امر : « تخلقوا باخلاق اللّه » بايد از فاش كردن عيب پنهانى و گناه نهانى يكديگر بپرهيزيم ، چنانچه خداوند عزيز و پروردگار مهربان از فاش كردن گناه ما ابا دارد و دوست دارد بنده اش در ميان مردم با آبرو و عزت و با اعتبار و كرامت زندگى كند . آرى ، پوشاندن گناه ، اخلاق خداست كه حضرت سيدالشهدا عليه السلام در دعاى روز عرفه كه در صحراى عرفات با گريه و ناله خوانده اند به پيشگاه مقدس حضرت حق عرضه مى دارند : وَلَولاَ رَحْمَتُكَ لَكُنْتُ مِنَ الْهالِكِينَ، وَأَ نْتَ مُقِيلُ عَثْرَتِى، وَلَوْلا سَتْرُكَ إِيَّاىَ لَكُنْتُ مِنَ الْمَفْضُوحِينَ …
اگر رحمتت نبود ، از هلاك شدگان بودم و تو لغزش مرا ناديده گرفتى و اگر پرده پوشيت نسبت به من نبود ، همانا از رسواشدگان بودم . و در جمله اى ديگر عرضه مى دارد : يَا مَنْ سَتَرَنِى مِنَ الاْباءِ وَالْأُمَّهاتِ أَنْ يَزْجُرُونِى، وَمِنَ الْعَشائِرِ وَالاْءِخْوانِ أَنْ يُعَيِّرُونِى، وَمِنَ السَّلاطِينِ أَنْ يُعاقِبُونِى ، وَلَوِ اطَّلَعُوا يَا مَوْلاىَ عَلَى مَا اطَّلَعْتَ عَلَيْهِ مِنِّى إِذاً مَا أَ نْظِرُونِى، وَلَرَفَضُونِى وَقَطَعُونِى ….
اى آن كه مرا با تمام عيوبم از پدران و مادران پوشاندى ! از اين كه مرا با تندى از پيش خود برانند و از چشم خويشاوندان و برادرانم دور نگاه داشتى از اين كه به من عيب گيرى كنند و از حكومت ها پنهانم داشتى از اين كه مرا مجازات نمايند . اى مولايم ! چنانچه اينان بر آنچه تو از من مى دانى آگاه مى شدند ، در اين صورت مهلتم نمى دادند و همانا به دورم مى انداختند و از من قطع رابطه مى كردند .
در جمله ديگر عرضه مى دارد : اللّهُمَّ يَا مَنْ مَلَكَ فَقَدَرَ ، وَقَدَرَ فَقَهَرَ ، وَعُصِىَ فَسَتَرَ ، وَاسْتُغْفِرَ فَغَفَرَ ….
اى پروردگار جهانيان ! اى آن كه مالك شد و توانست و توانست و چيره گشت و از حضرت او نافرمانى شد ، پس پرده كشيد و از او طلب آمرزش شد ، پس آمرزيد . محبوب عارفان ، حضرت زين العابدين عليه السلام در مناجات سحر ماه رمضان در دعاى معروف ابوحمزه ثمالى در پيشگاه مقدس حضرت ربوبى در زمينه پرده پوشى حق نسبت به گناه عرضه مى دارد :
... وَالذَّلِيلُ الَّذِى أَعْزَزْتَهُ ، وَالسَّقِيمُ الَّذِى شَفَيْتَهُ ، وَالسَّائِلُ الَّذِى أَعْطَيْتَهُ ، وَالْمُذْنِبُ الَّذِى سَتَرْتَهُ ، وَالْخاطِئُ الَّذِى أَقَلْتَهُ .
منم آن ذليلى كه او را عزيز كردى و آن دردمندى كه درمانش نمودى و آن سائلى كه عطايش كردى و آن گنهكارى كه به گناهش پرده پوشاندى و خطاكارى كه خطايش را ناديده گرفتى . و در جمله اى ديگر عرضه مى دارد : سيِّدِى أَ نَا أَسْأَلُكَ مَا لاَ أَسْتَحِقُّ ، وَأَنْتَ أَهْلُ التَّقْوى وَأَهْلُ الْمَغْفِرَةِ فَاغْفِرْ لِى وَأَلْبِسْنِى مِنْ نَظَرِكَ ثَوْباً يُغَطِّى عَلَىَّ التَّبِعاتِ وَتَغْفِرْها لِى وَلاَ أُطالَبْ بِها، إِنَّكَ ذُو مَنٍّ قَدِيمٍ ، وَصَفْحٍ عَظِيمٍ ، وَتَجاوُزٍ كَرِيمٍ .
اى سرور من ! از تو مى خواهم آنچه را مستحق آن نيستم اما تو شايسته تقوا و شايسته آمرزشى ، پس بيامرز مرا و بپوشان مرا از توجهت جامه اى را كه بپوشاند بر من بدى ها را و بيامرزى مرا به طورى كه من به خاطر آن گناهان آمرزيده شده تعقيب نشوم ؛ زيرا تو داراى منت ديرينه و چشم پوشى بس بزرگ و گذشت بى حد كريمانه اى هستى .