کاشف الغطاء روز عید فطر سر سجّاده اش نشسته بود، یک فقیر مستحقّ شرعى آمد و گفت : آقا از فطریّه هایى که به شما داده اند، به من کمک کنید.گفت : همه فطریّه ها را خرج کرده ام.فقیرِ کارد به استخوان رسیده دهانش را پر از آب کرد و به صورت شیخ ریخت و گفت: تو که نمى توانى یک فقیر را بگردانى، چرا جاى پیغمبر نشسته اى، بلند شو یک نفر دیگر بنشیند.شیخ کبیر هم بلند شد، عبایش را از دوشش برداشت و رو به جمعیّت فرمود : هر کس احترامى به محاسن سفید من دارد و مرا دوست دارد، هر چه قدر مى تواند در این عباى من بریزد. خودش در صف جماعت گشت، عبایش را پر از پول کرد و به آن فقیر داد و از او هم عذرخواهى کرد و گفت: مرا ببخش، نمى دانستم اگر آبرویم را خرج کنم مى توانم حقّ تو را بدهم.ما واقعا نفسمان به این جا رسیده، کسى آب دهان به ما بیندازد، بعد از آب دهان ما به او کمک کنیم! مخصوصا اگر اهل لباس هم باشیم، مخصوصا اگر یک حلبى هم به این طرف و آن طرف کمرمان بسته باشیم، مخصوصا اگر یک نشان هم روى لباسمان باشد، مخصوصا اگر صندلى اسم دار هم به ما داده باشند، مخصوصا اگر یک پارچه به سر ما بسته باشد و یک پارچه هم روى دوش ما باشد و یک جایى شغلى داشته باشیم. حال اگر یک نفر آب دهان به صورت ما بیندازد، با او چه مى کنیم؟یک کسى توجه نداشته، واقعا توجه نداشته ماشینش را درِ خانه ما گذاشته، کار واجبى داشته رفته پول بگیرد، زنش در حال مردن بوده، بچه اش در حال مردن بوده، خواسته پول را به بیمارستان برساند، اصلاً مغزش در اشغال این حادثه بوده، ماشینش را درِ خانه ما پارک کرده و رفته تا از پسر عمویش پول دستى بگیرد. بعد ما مى آییم و با دیدن ماشین دمِ در گاراژ چهار چرخ ماشین او را پنچر مى کنیم و به داخل خانه مى رویم. او تا بیاید چهار چرخ ماشینش را درست کند یا زنش مرده یا بچه اش. آن وقت من تا آخر ماه رمضان از عرش ردّ مى شوم؟! من با کلّه به جهنّم مى روم، چون قاتل هستم.این قدر حادثه اتفاق مى افتد و مردم بى تفاوت مى گذرند.
