حالا که انسان با طى کردن این سه منزل حالتى بین او و بین محبوبش به نام حالت «جذب و انجذاب» شروع به آشکار شدن مى کند، حالا همه دنیا جمع مى شوند تا انسان را بکشند. انسان پى مى برد که گویى خود به خود به طرف کس دیگرى کشیده مى شود. حالا همه عالم مى خواهند با رساندن خودشان به او، انسان را قانع کنند. انسان مى بیند که یک حالت فرار از این عالم ماده و ظاهر دارد و آهسته آهسته آن محبت هاى قوى به این ظواهر مادى و پول و طلا و نقره و مرکب و ریاست و مقام سرد شده و یک شعله دیگرى از درون برافروخته شده است. حرارت دیگرى دارد، حال دیگرى دارد، آهسته آهسته با عنایت خدا این حال جذبه قوى مى شود، این انجذاب قدرت پیدا مى کند، گرم گرم مى شود، مى سوزاند، آن قدر مى سوزاند تا انسان به مقام بى خودى برسد ؛ یعنى به مقامى برسد که دیگر خودش هم نسبت به خودش حسّى نداشته باشد و فقط خدا ببیند، هیچ کس دیگر غیر او نمانده است : «لَیْسَ فِى الدَّارَ غَیْرُهُ دَیَّارُ»7.این جا ابتداى منزل فناست. فناى آن آتش و حرارت و آن عشق به مولا همه چیز را سوزانده، تمام محبت هاى قلاّبى را سرد کرده و فقط یک گرمى براى انسان مانده، گرمى عشق و این گرمى خودِ انسان را هم کم کم مى سوزاند، یک حالت فنا پیدا مى کند.
