يكى از بزرگان دين مى گويد : از گورستانى مى گذشتم ، زنى را ديدم ميان چند قبر نشسته و زبانش مترنّم اشعارى بدين مضمون است : صبر كردم در حالى كه مى دانم عاقبت صبر خوب است ، آيا بى تابى بر من سزاوار است كه بى تابى كنم؟ صبر كردم بر امرى كه اگر قسمتى از آن به كوه ها وارد مى شد ، متزلزل مى گرديد . اشك به ديدگانم وارد شد ، آن اشك ها را به ديده برگرداندم ، من در عمق قلب گريانم . آن شخص مى گويد : از آن زن پرسيدم : تو را چه شده كه مى گويى صبر كردم به طورى كه هيچ كس به آن نحو نمى توانست صبر كند ؟!
جواب داد : روزى شوهرم گوسپندى را در برابر كودكانم ذبح كرد و پس از آن كارد را به گوشه اى پرتاب نمود ، چون از منزل خارج شد ، يكى از آن دو فرزندم كه بزرگ تر بود به تقليد از شوهرم دست و پاى برادر كوچك خود را بسته و خوابانيد و به او گفت : مى خواهم به تو نشان بدهم كه پدر چگونه گوسپند را ذبح كرد و در نتيجه برادر بزرگ تر سر برادر كوچك تر را بريد و من تا آمدم بفهمم كار از كار گذشته بود ؛ به پسرم سخت خشمناك شدم بر او حمله بردم كه او را بزنم ، به سوى بيابان فرار كرد ، وقتى شوهرم به خانه برگشت و از جريان مطّلع شد به دنبال پسر رفت ، پسرم را در بيابان دچار حمله حيوانات درنده ديد و ملاحظه كرد آن پسر هم مرده ، جنازه اش را به زحمت به خانه حمل كرد و خود از شدّت سوز عطش به زمين افتاد و از پاى درآمد . من سراسيمه به سوى شوهر و جنازه طفل دويدم ، در اين اثنا كودك خردسالم خود را به ديگ غذا كه در حال جوشيدن بود رساند و به ديگ دست زند ، ديگ به روى او واژگون شده او را كشت . خلاصه من در ظرف يك روز تمام عزيزانم را از دست داده و در اين حال فكر كردم كه اگر براى خدا در اين حوادث سنگين صبر و شكيبايى كنم مأجور خواهم بود ، از اين جهت شكيبايى به خرج مى دهم و حتّى اشك ديدگان را پنهان مى كنم و به دنبال آن گفت : تمام امور از جانب خداست و همه چيز واگذار به حضرت اوست و امرى را نمى يابم كه واگذار به بنده باشد .
به قول حكيم صفاى اصفهانى :
عشق زد خيمه بياييد كه بى خانه شويم شمع افروخته شد هم پر پروانه شويم
حلقه طرّه او در شكن است و خم و تاب بايد اندر سر اين سلسله ديوانه شويم
آشنايان غم عشق برآنند كه ما زين خيال و خرد شيفته بيگانه شويم
بيت معمور ولايت دل ديوانه ماست گنج ماييم كه بايد همه ويرانه شويم
منبع : برگرفته از کتاب عرفان اسلامی استاد حسین انصاریان
