مخالفت با رژیم صهیونیستی

در زمان اوج قدرت فداییان اسلام ، مردم مسلمان و جوانان غیور مملکت آمادۀ جهاد شده بودند و برای اعزام به فلسطین ثبت نام می کردند . من که کودکی هفت –هشت ساله بودم ، این شور و هیجان مردمی را به یاد می آورم . در آن زمان شخصیتهای زیادی جبهه گیری  می کردند ، یکی از  آنها حاج میرزا خلیل کمره ای هم مباحثه ای حضرت امام در حکمت و فلسفه بود که در تهران بر ضد اسراییل سخنرانی کرد و اعلامیه داد. آیت الله کاشانی نیز موضع سختی علیه اسراییل داشت .
با این وجود و علی رغم احساسات مردمی و جبهه گیری علما ، اولین دولتی که در ایران اسراییل را به رسمیت شناخت ، دولت دکتر محمد ساعد مراغه ای بود که اکثریت دولت او را فراماسونرها تشکیل می دادند .
در آن هنگام ؛ یعنی زمان آیت الله بروجردی ، حضرت امام فقط به عنوان یک مدرس عالی مقام مطرح بودند و موقعیت آن چنانی نداشتند که بخواهند موضع گیری رسمی بکنند ، اما ایشان از همان آغاز انقلاب ، موضعگیری شدید خود بر ضد اسراییل را هم در سخنرانی ها و هم در اعلامیه ها نشان دادند. امام با این موضع گیری تند ، بغض و کینۀ مردمی علیه اسراییل را شدت بخشیدند و حتی کسانی که به مسجد و منبر هم کاری نداشتند ، نسبت به این موضوع حساسیت نشان دادند.
ساواک برای مقابله با این موج فزاینده ، دست به کار شد و عده ای از علما و پیش نمازان سالمند را دور هم جمع کرد . سرانجام این شعار بر ضد حرکت امام ساخته شد که « الکفر امة واحدة » ( کافرین امت واحدی هستند) ، و به مردم تلقین می شد که اگر ما بخواهیم با یهودی ها بد باشیم ، پس باید با مسیحی ها هم بد باشیم و ...، چرا که هیچ کدام به حق نیستند .
پس از چندی حضرت امام طی یک سخنرانی اعلام کرد که این سخن حرف گزافی است که از دهان ساواکی ها بیرون آمده است . امام می دانست که اگر اسراییل قدرت بگیرد ، در ابتدای امر ، کشورهای همسایه ، سپس ایران و سرانجام دیگر کشورهای اسلامی از دست می رود و بلاد  اسلامی یکپارچه  تحت سیطرۀ آمریکا قرار گرفته ، چراغ اسلام خاموش می گردد. حضرت امام با آن نور باطنی که داشت ، لبۀ تیز حملات خود را متوجه اسراییل کرد . هم اکنون این حقیقت برای همگان روشن است که انقلاب حضرت امام بود که جلوی آن طرح عظیم « از نیل تا فرات » اسراییل را سد کرد و ان شاء الله روزی فرا رسد که فرمایش امام تحقق یابد و اسراییل از صفحۀ روزگار محو گردد .