منبرهای دربند

قبل از انقلاب اغلب مجالس ما در پایین شهر تهران و مراکز متدین نشین برگزار می شد . مناطق بالا ، جایی برای جولان ما نبود ، حتی رفت و آمد در آن مناطق نیز برای ما کاری دشوار می نمود . در آن مکانها ، بی حجابی زیاد بود و تقربیا فرم شهر نشینی اروپایی به خود گرفته بود .
محلۀ شلوغ و تفریحی دربند ، وضع نابسامانی داشت ، بخصوص روزهای آخر هفته زن و مرد ازدحامی فوق العاده در یک معبر باریک ، کوه نوردی می کردند . پای کوه مسجد کوچکی بود که صدی یک از کوه نوردان نماز صبح را در آن جا می خواندند . به  دوستان پیشنهاد کردم که صبح جمعه اول آفتاب مجلس روضه ای در آن جا برگزار کنیم و برای جذب مردم هر روز صبحانۀ مفصلی بدهیم . من مطمئن بودم که اگر بتوانیم آنها را به مجلس بکشانیم ، با شنیدن معارف الهی و اسلامی جذب می شوند . حضرت پیامبر اکرم (ص) می فرمایند : « انتم کالمرضی و رب العالمین کالطبیب » . آری معارف الهی شفا و درمان مردمانی است که دچار عوارض روحی شده اند .
ما برنامه های خود را در آنجا شروع کردیم . هر روز نماز جماعت صبح بر پا بود و سپس سخنرانی و صبحانه های لذیذی مانند عدس ، حلیم ، پنیر و مغز گردو با نان سنگک داغ و تازه به مردم می دادیم . سخنرانی من با بیاناتی جذاب و دل نشین و با لحنی ملایم از بلندگو پخش می شد . این عمل و سخنان برای مردم تازگی داشت و آنها را در مسیرشان متوقف می کرد . دقایقی گوش فرا می دادند و به تدریج عده ای راه خود را به سمت مسجد کج می کردند . گاهی زنان و دختران نیز می آمدند و از ما می پرسیدند که کجا بنشینیم ، ما ابتدا به آنها چادری که از قبل تهیه شده بود می دادیم و به قسمت زنانه راهنمایی می کردیم .
هر هفته  عدۀ بیشتری جذب و با بخشی از معارف اسلامی و سخنانی از ائمۀ گرامی آشنا می شدند . جلسات متعددی در آن مسجد کوچک و در نزدیکی کاخ سعد آباد برگزار شد و نسیم هدایت و باران رحمت الهی جان و دل بسیاری را طراوت بخشید . پس از چندی ، بویی از آن نسیم  به مشام حکومتیان رسید . این اعمال که با طبع خراب آنان موافق نبود ، سبب شد که فرمان تعطیلی مجلس و محفل ما را صادر کنند .