varlığın vəhdəti və mövcudun vəhdəti nə deməkdir? Ərəfə duasının sonunda deyilən duanın mühüm sənədi nədir?

Bu sualda iki nəzəriyyə bir-birinin yanında qərar verilmişdir. Onlardan biri varlığın vəhdəti digəri isə mövcudun (yaranmışın) vəhtədidir. Amma, ən doğrusu budur ki.  varlığın vəhdəti özü külli bir mövzu olub iki qismə bölünür:
1-varlığın və mövcudun vəhdəti;
2-varlığın vəhdəti və mövcudun çoxluğu;
Sualdan ilk nəzərə gələn odur ki əgər varlığın vəhdəti mövzusunu ayrılıqda mütləq şəkildə araşdırmaq özü məsələni daha da aydınlaşdırır və sualın ikinci qisməti sayılan mövcdun vəhdətindən məqsəd isə bütün yaranmışların vahid varlıqda vəhdətinə işarə edir. Yəni, varlığın və mövcudun vəhdəti nəzəriyyəsi. İndi də hər iki nəzəriyyəyə ayrılıqda nəzər salaq:
1-varlığın və mövcudun vəhdəti nəzəriyyəsi (ariflərin nəzəri)
Varğılın və mövcüdün vəhdəti nəzəriyyəsini əslində ariflər tövhidin təfsirində irəli sürüblər. Ona görə ki, ariflərin nəzərində tövhidin mənası Allaha nisbətdə hər hansı şirkin, siftlərin, kömək və varlığın inkarından əlavə, ümumiyyətlə onların nəzərində Allahdan başqa heç bir varlığın olmamasının isbatıdır.
Təbii olaraq, hər bir sifətin, felin və adların Allaha münhəsir olmasının mənası budur ki, varlığın vəhdəti, varlığın şəxsi vəhdəti və ya varlıqla mövcudun vəhdəti adı ilə tanınır.[1]
Bu mənada ki, Allah-taalanın pak zaatından, xarici aləmdə zühur etmiş pak adlarından, sifət və felindən başqa həqiqət yoxdur. Digər varlıqların da həqiqəti yalnız, Allah-taalanın sifət və fellərinin zahir olunmasından ki, yalnız bağlantı rolunu oynamaqdan  başqa bir şey deyillər.[2]
Ariflər varlığın vəhdətini Qurani-Kərimin maarifindən, ayələrin zahirindən, İslam Peyğəmbəri (s) və Məsum İmamlardan (əleyhimussalam) bizə çatan rəvayətlərdən və həmçinin, şühudi və hüzuri elmlərdən ələ gətirdikləri nəticənin məhsulu hesab edirlər.[3]
Əllamə Dəvani kimi alimlər isə iddia edirlər ki, Allah-taalada əsl varlığ Onunladır, Allahdan qeyrisində isə mahiyyətdir. Aləmdə varlığ birdir və O da Allahdır. Amma, aləmdə mövcud (yaranmış) çoxdur. Ona görə də bu onlar varlığın vəhdətinə mövcudun isə çoxluğuna etiaqdaları vardır. Bu etiqad, Mütəllihinlərin zövqü nəzəriyyəsi ilə də tanınır.
Onların nəzərinə əsasən, varlıq Allaha məxsusdur mahiyyət isə yaranmışlarındır.  Varlığın həqiqəti, Allahın zatı əsasındadır və Onda heç bir çoxluq təsəvvür oluna bilməz. Çoxluq yalnız. Yaranmışlardadır və yaranmışlar da əsl varlığın yəni, Allahın qüdrətindən yaranıb. Digər tərəfdən varlıq mahiyyətə söykənməyib və sonradan da ona əlavə olunmayıb. Varlığın bir vahid həqiqətə (Allaha) mütləq olaraq aid olmasının mənası budur ki, O varlığın özdür. Amma, varlığın (var olmanın) mahiyyətə aid olması isə bu mənadıdır ki, o əslində, varlığa bağlıdır və aiddir. (Varlığ özu yalnız Allahdır)[4]  Bu nəzəriyyəni, Əllamə Təbatəbai Nihayətül-hikmət kitabında əvvəl nəql edir və özünün əldə olan dəlilləri ilə bu nəzəriyyəni qəbul etmir.[5]   Bununla da məlum olur ki, birinci nəzəriyyədə həm varlıqda və həm də mövcudlarda vəhtəd mövzusu iddia olunur. Amma, ikinci nəzəriyyədə vəhdət mövzusu yalnız, Allah-Taala haqqında təhəqqüq tapır. Amma, mövcudatlar haqqında çoxluq nəzəriyyəsi verirlər.
Ərəfə duasının sonunda gəlmiş mətnin sənədi haqqında düzgün nəzər:
Ərəfə duasının sonunda ilahi mərifət və tövhid mövzusunda son dərəcədə irfani və arifanə bir məzmunda mətn gəlmişdir. Bu da arif və alimlərin diqqətini özünə həddən artıq cəzb etmişdir. Ərəfə duasını bir neçə səhifədən ibarət olduğu ilə birlikdə İbn Tavus özünün İqbal kitabında nəql etmişdir. [6]  Amma,  digər kitablarda Ərəfə duasının bu qisməti orda yoxdur.[7]   Bəzi irafan alimləri duanın bu qismətinin zahiri mənasını varlığın vəhdətinə aid olmasını güman edirlər və ona əsaslanırlar. Amma, onların bu zahiri məna iddiaları Məsum İmamların (əleyhimussalam) açıqlamaları ilə uyğun gəlmir. Ola bilsin duanın bu hissəsi sufilərin mətnlərindən götürülmüş olsun və sonradan Ərəfə duasının axırına əlavə olunsun. Lakin, bu ehtimalın əksi də mümkündür. Yəni, duanın mətni ilə ariflərin və sufilərin açıqlamalırı arasında o qədər oxşarlıq var ki, ravilər duanın bu hissəsini öz kitablarında gətirmir və ya gətirsə də duanın bu qismətinin İmamlara (əleyhimussalam) nisbət verilməsində şəkk və şübhəyə düşürlər. Allah bilir!
Hər halda, duanın bu qismətindəki çox yüksək səviyyəli fəsahət və bəlağəti nəzərə alsaq, çox uzaq nəzərə gəlir ki, belə bir məzmunda məsələ qeyri-İmamadan nəql olunsun.
Ayətullah imam Xumeyni (rəh.) Misbahul-hidayət kitabında duanın bu qisməti haqqında duanın mətinindən stat gətirərək yazır: Ağamız İmam Hüseyn (əleyhissalam) Ərəfə duasında buyurur: “İlahi! Səndən başqa bir zühur var ki, onun zühuru Səndə olmasın? “[8] Allahın vəlisi doğru buyrur. Ruhum ona qurban olsun.”  Bununla da, bu mətnin İmama (əleyhis-salam) aid olmasını açıq şəkildə heç bir şəkk-şübhə etmədən Ona nisbət verir.
Ərəfə duasının bu qismətində heç bir şəkk- və şübhənin olmamasnın səbəbi odur ki, bu mətn ariflərin dualarına oxşarı çoxdur. Halbuki, bu mətləbin öz-özlüyündə Məsumların (əleyhimussalam) sözlərinə oxşamasında heç bir zidd dəlilə imkan vermir.  Eyni halda, Məsum İmamlardan (əleyhimussalam) bu kəmələrə oxşar kəlmələr çoxları nəql etmişlər.  Hansısa ifadənin ariflərin ifadələri ilə oxşar olması  səbəbindən, o statın İmama (əleyhis-salam) aid olub-olmamasında şəkkə düşmək  və vücudun vəhdətinə aid olması, heç kimə izacə vermir ki, bu mətnin düzgün olub-olmamasında şəkkə düşsünlər və əsl ifadənin mənası aradan getmiş olsun. Heç bir qəti və şəksiz dəlil olmadan İmamın (əleyhis-salam) sözünün əkisnə çıxmaq olmaz.
Varlığın vəhdəti haqqında daha çox məlumat almaqdan ötrü saytda bu mövzularda olan sualların cavablarına müraciət edə bilərsiz:
Sual 137 (sayt 891)
sual 4639(sayt;5148)
sual: 4642(sayt; 5148)
sual: 4990(sayt: 52 65)
sual: 5588(sayt ; 6561)

---