Necə olur ki, həzrət Süleyman (ə) övladının vəfatından sonra mülk və hakimiyyət arzusu edir, amma İmam Hüseyn (ə) isə deyir: "Ey Əli səndən sonra kül olsun bu dünyanın başına?".

"Sad" surəsinin bu iki 34- 35- ci[1] ayələrinin nazil olması barəsində təfsir və tarix kitablarında çoxlu hekayələr və rəvayətlər qeyd olunmuşdur ki, onlardan, həzrət Süleymanın ismətiylə üst- üstə düşən və anlaşılanı bu cür qeyd olunmuşdur:[2]

Süleyman arzu edirdi qüdrətli və şücaətli övlad sahibi olsun ki, ölkənin idarə olunmasında xüsusiylə də düşmənlərlə cihad etməkdə ona kömək etsinlər. Onun bir neçə həyat yoldaşı var idi. Və özü- özlüyündə dedi: Onlarla həyat sürsəm çoxlu övlad sahibi olaram və öz hədəf və məqsədlərimdə mənə kömək edərlər. Çünki bu zaman qafil oldu və "inşaallah" «انشاء اللَّه» sözünü həmin ki, hər bir halda insan Allahdan kömək diləyir, demədi bu zaman ailələrindən heç bir övlad sahibi olmadı, yalnız əlil bir övlad ki, ruhsuz bir bədən kimi onun kürsüsünə qoydular!.

Süleyman dərin fikrə getdi və narahat oldu ki, nə üçün bir anlıq Allahı yaddan çıxartmış və öz gücünə və hakimiyyətinə bel bağlamışdır. Bu zaman tövbə edib Allahın dərgahına doğru qayıtdı.[3]

Bu ayələr:

Birinci: Bir növ bunu bildirir ki, həzrət Süleyman bir anlıq səhvə yol vermişdir. Övladı əldən verməkdə bir nöz əzab hesab olunur.

İkinci: O övlad ki, əldən vermişdir əlil və nəslin kəsilməsi kimi hesab olunurdu. Ümumi olaraq bu cür övladı itirmək o qədərdə insanın məhəbbətini oyatmır.

Amma İmam Hüseyn (ə) Aşura günü bu sözləri o halda deyir ki:

Birinci: Allaha qarşı ən yüksək məhəbbət və mərifətdə idi.

İkinci: Bir övladını Allah yolunda hədiyyə edir ki, cism, əxlaq, danışıq cəhətindən Peyğəmbərə (s) ən yaxın oxşar şəxs idi. Bir şəxs idi ki, öz zəmanəsinin imamı üçün fəda oldu və mübarizə meydanına hərəkət edən zaman dedi: Mən Əli ibni Hüseyn (ə) ibni Əliyəm (ə). Mən o dəstədənəm ki ataları İslam Peyğəmbəridir. And olsun Allaha ki, zinakarın oğlu bizlərə hakim ola bilməz. Mən sizi bu nizəylə o qədər vuracağam ki, bu nizənin ucu əyilincə. Mən sizləri qılıncla vurub öz atamdan himayət edəcəyəm. Mən sizi haşimi və Ələvi bir oğlu kimi vuracağam.[4]

Bu cür övlad üçün belə bir vəziyətdə hər bir ürəyi yumşaldır;

Birinci: çünki təbiidir və bu cür də olmalıdır.

İkinci: İmamın vücudunda olan həqiqətlərin nə qədər də geniş və aşkar olduğunu açıqlayır, çünki baxmayaraq imam bu qədər şücaətli möhkəm və ürəyi dözümlü bir şəxsiyyətdir ki, mübarizəsində buna şahid oluruq. Amma bütün bunlarla məhəbbət və atifə ilə dolu bir ürəyə malikdir. Çünki imam hər bir kamal və insanlığın mənbəyidir vəməhəbbət və sevgi insaniyyətin və kamilliyin bir nümunəsidir. O cür ki, Peyğəmbər (s) öz övladı İbrahimi itirdiyi zaman ağlayır və ağlamağının illətini soruşduqda buyurur: Bu ağlamaq deyil bəlkə rəhmətdir, hər kəs rəhm etməzsə ona da rəhm olunmaz.[5] Fatimeyi Zəhra (s)- da atası Peyğəmbərin qəbri üstündə ürəkdən yanaraq buyurur: Ey ata sən getdin və sənin getməyinlə günya öz işığını bizlərdən aldı və nemətlərini bizim üzümüzə bağladı, dünya sənin varlığın gözəlliyi sayəsində nurlanırdı. Amma indi onun aydın günləri qaralmış, qurusu və yaşı zülmət gecələrdən hekayət edir.[6]

Üçüncü: İmamın, Əli əkbərin yaralı və cansız bədəni üstündəki bu sözləri:

«یا علی! علی الدنیا بعدک العفی»

"Ey Əli! Səndən sonra kül olsun bu dünyanın başına" Əli Əkbərin imamın nəzərindən olan əzəmətini bildiri ki, onun həyatda olması imamın həyatda olmasına bərabərdir.

Dördüncü: İmamın fədəkarlığının ən yüksək məqamını bildirir, çünki ixtiyarında olan ən qiymətli əşyanı Allah yolunda hədiyyə edir.

Bütün bunlardan əlavə, o şəxs ki, özünün və övladının tamam sağlamlığı zamanında, Allahın razılığı üçün bütün bunlara göz yumub, onun daha çox Allaha ümidi çoxdur yoxsa o şəxs ki, əlil bir övladını əldən vermiş və o halda Allahdan rəhbərlik və məqam istəyir?

Baxmayaraq ki, həzrət Süleymanın (ə) bu sözləri də Allahın sonsuz rəhmətinə olan iman və yəqindən xəbər verir ki, adi insanlara nisbət daha üstündür. Amma İmam Hüseynin (ə) halıyla müqayisə etmək mümkün deyildir, çünki imamın sözləri nəin ki, Allahın rəhmətindən naümid olmamaqdan xəbər vermir bəlkə axirətdə ki həyata daha yüksək iman və ümidə bel bağlamaqdan xəbər verir.

Bundan əlavə imamın bu sözləri o dövrdəki vəziyyətin münasib olmadığından xəbər verir ki, İmamın başqa sözlərində dünya həyatında yaşayışdan nə qədər narazı olduğu məlum olur. Kərbəlaya hərəkət etdiyi zaman səfərində buyurur: Həqiqətən dünyanın üsü dəyişib və tanınmaz olub, onun yaxşılıqları məhv olmaq üzrədir yaxşılıqlardan qabın dibində qalmış nəm və rütubət kimi bir əsər qalmışdır, səhrada xəstəlik olan istifadəsiz bitkilər kimi zəlil və mənasız həyatdan başqa bir şey qalmamışdır. Görmürsünüz ki, haqq əməl olunmur və batildən də əl çəkmirlər. Bəs möminin haqqı vardır llaha qovuşmaq üçün ondan ölüm arzulasın...həqiqətən insanlar dünyaya bel bağlamışdırlar din isə onların dillərindən yuxarı yüksəlmir.[7]

Başqa bir sözündə təkrar olaraq dünyadan üz çevirməsinin illətini İlahi insanlara hörmətsizlik və onların şəhid olması kimi bildirir.

İmam Zeynal Abidin (ə) buyurur: Hər bir evdə ki, əyləşib məclis qurduq atam Yəhya ibni Zəkəriyyanın (ə) şəhadətindən söz açdı, o cümlədən bir gün buyurdu: Allah yanında dünyanın rüsvay olmasından biri də budur ki Yəhyanın mübarək başını kəsdilər və hədiyyə olaraq bəni İsraildən olan zinakar qadın üçün göndərdilər.[8] O cür ki, İmam Hüseyn (ə) Əli əkbərin şəhadəti zamanı buyurur: Bunlar nə qədər Allah taalaya cəsarət və Peyğəmbərə (s) ehtiramsızlıq etdilər.[9]